door: Arianne Wopereis-Bruijn
Vierentwintig jaar geleden overleed mijn moeder aan de gevolgen van een verkeersongeval. In de periode erna, waarin mijn hele bestaan als door een aardbeving uiteen trilde, voelde ik golven van rouw en verdriet door me heen komen. Ik durfde ze niet toe te laten, bang dat ik het niet aan zou kunnen, en de mensen me raar zouden vinden.
Daardoor duurde het een lange tijd voordat ik haar dood had verwerkt.
Als je te maken krijgt met afscheid en rouw, vraagt het alles van je om aanwezig te blijven bij wat zich aandient. Al je vluchtneigingen kunnen de kop opsteken. In dit proces zit een belangrijke mogelijkheid om te veranderen, om te leren om je op een diep nivo over te geven aan datgene waar je geen controle over hebt, waarin jouw wil niet geschiedde….
Kort geleden kreeg mijn man een ongeluk en verminkte daarbij zijn hand op een ernstige manier. Weer sidderde die schok door mijn bestaan, gelukkig leefde hij nog, maar de golven van verdriet, ontreddering en rouw dienden zich opnieuw aan.
Zo zag ik als eerste de hand na een paar dagen, ik keek naar die afschuwelijke verminking, zo definitief en onnatuurlijk. Paniek kwam bij me omhoog, maar ik wist dat het belangrijk was dat ik tot me door liet dringen wat ik zag. Daarbij kwam er een golf van verdriet vanuit m’n tenen omhoog door mijn lichaam. Er was een diep besef dat deze golf een uitweg zocht, dat ik niet net als 24 jaar geleden wilde verharden. Ik zocht een plek in de buitenlucht en liet het komen, golven van pijn, verdriet, boosheid, alles tegelijk. Ik schreeuwde en huilde en mijn lichaam bewoog als vanzelf mee van voor naar achter. Daarna kwam er een enorme rust over me en ging mijn hart open voor mijn man en zijn hand. Ik kon er weer voor hem zijn zonder dat het me moeite kostte.
Op 26 en 27 oktober 2012 geef ik een tweedaagse rond dit thema: zie www.itip.nl.
Hoi Arianne,
wat beschrijf je prachtig je rouw en hoe het je ruimte geeft. Het lukt me nog niet om het zo toe te laten, je verhaal geeft me vertrouwen dat dat wel mogelijk is.
Dank daarvoor,
Diane
Ha Arianne, mooi hoe je beschrijft dat in rouw een ontwikkeling kan zitten. Ik ben het boek van Conny Palmen aan het lezen, gaat over het verlies van haar man Hans van Mierlo. Haar eerste man was Ischa Meijer. Ook hij overleed. Ook daar schreef ze en boek over.
Maar in dit laatste boek, is ze ook op zoek naar alles over rouw, in de literatuur, bij andere mensen die hun partner verliezen, of een ouder, of een kind…. Wat is het nu precies? En hoe verschillend rouw kan zijn, per persoon, per situatie. Je mag het lenen, ik heb het bijna uit!
Liefs Annemieke
Lieve Arianne,
Je bijdrage lees ik nu pas en raakt me diep.
Ik heb het contact met mijn vader verbroken, nu zo’n anderhalf jaar geleden en soms word ik overvallen door verdriet. Omdat het een zelf gekozen afscheid is, voelt het soms raar. Alsof ik niet mag rouwen.
En tegelijkertijd voel het afscheid bevrijdend. Nog een reden om niet te rouwen.
De rouw overvalt me van tijd tot tijd. Bij het zien van een begrafenis, bij een kerkhof, een filmscene, ik huil en schreeuw. En voel me soms uitgeput. Ik ben niet burn-out…ik ben aan het rouwen!
Je hebt gelijk, verharding is ook niet de weg voor mij. Nu voel ik me gesterkt in het laten stromen van mijn pijn en verdriet. En het klopt: daarna voel ik me meer in balans en kan ik er weer zijn voor mijn gezin en anderen..
Dankjewel,
Wenda
Lieve Arianne, dank je wel voor je schrijven en je openheid. Voor mij zelf en het ondersteunt mij in het begeleiden van mensen die met rouw en verlies te maken hebben. hartelijke groeten, Gidia