door Marcel Favier en Reyke Zwartjes
Als je de ‘Gouden sleutels’ in het slot van de samenwerking steekt, dan gaat de deur open naar ‘vertrouwen’.
‘Samen staan we sterk’ is een veelgehoorde uitdrukking. En ja, het is waar, als je elkaar weet te vinden, elkaar kunt horen en elkaars verschillen omarmt, dan werk je samen. En dan wordt je ook sterk. Maar hoe vaak gaat dit echt op?
Bij een middelgroot bedrijf, geleid door tien partners, werd de afgelopen jaren gevoeld dat je weliswaar ‘met elkaar’ bent, maar dat dit niet betekent dat je ook ‘samen’ bent. In de tijden van groei kwam het bedrijf hier nog mee weg. Maar de huidige economische neergang vraagt om échte samenwerking en onderling vertrouwen om co-creatie en vernieuwing in te zetten en zo leidend te blijven in de markt. Gelukkig zag men in dat deze dynamische tijd ook kansen biedt. De partnergroep sloeg de hand aan de ploeg en ging aan de slag.
Voor ons als begeleidend adviseurs was het een begin van een verrassende omslag. Het was geen gemakkelijk proces, omdat men niet gewend was indringend met elkaar te spreken en persoonlijk te zijn. Maar ‘iets’ zorgt ervoor dat de ‘handen nu wel op elkaar gaan en blijven’. Dit noemen wij de ‘Gouden Sleutels’!
Moed – de eerste sleutel
Er is moed voor nodig om, door middel van een cultuuronderzoek aan je medewerkers te vragen of zij jou feedback willen geven op hoe je het doet. Er is moed voor nodig om een intensief traject van cultuur-verandering met elkaar aan te gaan, waarbij de uitkomst voor een belangrijk deel afhangt van je eigen gedragsverandering en leiderschapsontwikkeling.
Toewijding – de tweede sleutel
De tweede sleutel is toegewijd zijn aan het ontwikkelingsproces waar je met elkaar als partnerteam ingaat. Toewijding en aandacht voor de ander, door open te luisteren en te erkennen dat je de ander misschien minder goed kent dan je denkt. Én toegewijd zijn aan jezelf door je openhartig en waarachtig uit te spreken.
Persoonlijk maken – de derde sleutel
De derde gouden sleutel is die van ‘het Persoonlijk’ maken. Als je stopt met te praten in algemeenheden en ‘het erover te hebben’, en start met het persoonlijk maken van de thema’s die spelen, dan kan er convergentie in een team plaatsvinden. Je spreekt je uit over wat jij ervaart en voelt en wat jij persoonlijk vindt van de samenwerking. Wellicht is het wel het spannendste van de hele expeditie om jezelf en de ander ter discussie te stellen, maar zo maak je de weg vrij voor echte teamontwikkeling en cultuur verandering.
Zo kan een organisatie worden van een bedrijf waar men regelmatig over elkaar heen buitelde, tot een organisatie waar met tien monden en twintig handen gewerkt wordt in de richting van een samenwerkend partnercollectief.
