ITIP
Waarachtig!

Waarachtig!

4 juli 2024

door Tsjitkse Dijkstra

Het zal denk ik zo’n 12 jaar geleden zijn toen ik op zoek ging naar een coach. Ik liep vast in mijn werk als managementtrainer. Ik begon al die groepen, veeleisende klanten, accountplannen, jaarplannen en targets zat te worden. Ik was heel ontevreden, maar wist niet wat ik dan moest gaan doen. Op aanraden van een collega kwam ik bij een coach van het ITIP terecht. Daar zat ik te mopperen en ontevreden te zijn, toen, ik denk al in de tweede sessie, deze vrouw tegen me: Tsjitske, je zeurt en daar moet je mee ophouden!!!

Ik schrok me kapot. En wist meteen dat het waar was. Ik kon namelijk heel goed zeuren en dan niet in actie komen en maar hopen op verlossing. En wat zo wonderlijk was: ik voelde me niet afgewezen door deze opmerking. Want ik kende het heel goed, als iemand kritisch tegen me was, dat ik dan van binnen zeer beledigd kon zijn, de gekrenkte koningin werd en de andere persoon op afstand hield. Deze opmerking van mijn coach kwam binnen. Ik werd geraakt en werd wakker.

Tegelijkertijd dacht ik ook: ik wil ook zo oprecht kunnen spreken en de ander niet afwijzen. Ik was jaloers op dat vrije, dat ongecensureerde en dat liefdevolle. Zo werkte ik zelf niet. De wereld waar ik werkte was een wereld van communicatie- en feedbackregels.

Een wereld waar je op een verantwoorde manier de dingen moest zeggen. Omdat je dan de kans vergrootte dat de ander je boodschap aan zou nemen. Daar geloofde ik in en dat droeg ik ook uit. De boodschap die mijn coach me gaf klopte niet met deze regels. Het was geen ik-boodschap, er werd geen concreet gedrag benoemt, ze was niet waardevrij. En toch kon ik deze boodschap helemaal binnen laten komen en ter harte nemen.

Die ene zin heeft me geholpen om uit het keurslijf van een keurige, verantwoorde en niet te raken trainer te komen. In keurige regels gaat waarachtigheid soms verloren. Inmiddels ben ik een aantal jaren werkzaam bij het ITIP en is deze waarachtige manier van spreken me alleen nog maar liever geworden. Waarachtig spreken heeft niets met correcte taal te maken, maar met liefde en mededogen. Ik merk meer en meer dat, wanneer ik als Tsjitske begaan ben met de ander ik kan zeggen wat ik ervaar. Sterker nog, als ik als mens mezelf goed ken, mijn eigen gekkigheden, mijn eigen donkere en lichte kanten, mijn eigen rafels, dan is er geen enkele reden om me verheven en superieur te voelen. Dan kan ik dus vrijuit spreken. En nu hoor mezelf soms ook tegen iemand zeggen dat ie zeurt…….of dat ie de boel zo keurig en vlak houdt…..

Om waarachtig te spreken hoef je jezelf maar twee simpele, maar wezenlijk belangrijke vragen te stellen: ken ik het zelf? en ben ik met de ander begaan? Als je antwoord beide keren oprecht ja is, dan is er geen enkele belemmering om te zeggen wat je te zeggen hebt. Het maakt de weg vrij om echt met de ander in contact te komen. De kans wordt zo juist groter dat je die ander ook echt bereikt. De waarheid wil eigenlijk altijd gekend worden, zowel in het mooie als in het lelijke. Het doet recht aan wie we zijn als mens.

Deel dit artikel