ITIP

Persoonlijke ontwikkeling

Een krachtig duo

Een krachtig duo

4 juli 2024

Ik weet nog dat ik op de A4 reed in mijn leaseauto. Het was einde dag, het regende en ik was te laat. Mijn stuurwiel was beplakt met geeltjes van alle zaken die ik niet mocht vergeten. Dit was de tijd waarin jezelf over de kop werken heel normaal was en je erom geprezen werd. De geeltjes waren mijn houvast, maar eigenlijk was er helemaal geen houvast. In een split second, daar in die auto, begreep ik dat dit een heilloze manier van werken was. Als een hijgend hert van afspraak naar afspraak, telefoongesprek naar telefoongesprek, me belangrijk voelend. Tuurlijk, ik zou met vlag en wimpel mijn taken volbrengen, geprezen en verguisd worden om mijn aansturing. Maar van binnen zou er iets helemaal niet goed gaan. Iets wat me dierbaarder was stond op verliezen: mijn creativiteit lag op de brandstapel en ik stookte eigenhandig het vuur op.

Mijn kleindochter van bijna 6 jaar kwam vorige week met een uitspraak die precies mijn gevoel van toen illustreert. Ze was zelfstandig gaan douchen in plaats van samen met papa en mama. Toen haar moeder haar complimenteerde met dit feit sprak ze de gevleugelde woorden: ‘mijn buiten-lijfje heeft dit gedaan, maar mijn binnen-lijfje vindt het superstom.

En dat was wat er indertijd met mij gebeurde daar in die auto. Mijn naar buiten gerichte ik volbracht de taken, terwijl mijn innerlijk wegkwijnde. Zo’n grote realisatie komt vaak ongelegen, voelt als een nederlaag en wordt bij voorkeur genegeerd.

Zeker heb ik dit nog een tijd geprobeerd. Het niet serieus te nemen. Me zo aan te passen dat ik mezelf kon verkopen dat het zo’n vaart niet liep. Het duurt vaak een tijd voordat een plots inzicht werkelijk indaalt.

Op dezelfde voet doorgaan werkte uiteindelijk niet. Ik zag in dat ik verder bij wie ik werkelijk was afdreef. Het schip moest over de andere boeg, wilde ik mijn creativiteit kunnen leven. Door een collega werd ik gewezen op een intensief traject: duurzaam stilstaan bij wie ik werkelijk ben en wie ik geworden was.

Mijn grootste realisatie uit die tijd was wel dat er altijd twee grote krachten in mij werkzaam waren: voorkomen en teweegbrengen. Iedere minuut van de dag bleek dit duo actief in mij. Ik was ofwel bezig iets te voorkomen, te zorgen dat iets niet zou gebeuren. Een discussie, een conflict, een ramp, de dood, een nederlaag, en ga zo maar verder. En tegelijk hield ik me bezig met wat ik teweeg wilde brengen. Wat door mijn toedoen voor elkaar gebokst moest worden. Een discussie een bepaalde kant op. Een beslissing in lijn met wat ik vond of een oplossing voor iets.

Als je hier echt bij stilstaat. Dit helemaal laat doordringen. Dan voel je hoe dit oh zo krachtige duo dagelijks de gang van zaken bepaald. Eigenlijk zijn het twee universele krachten die in ieder van ons werken. Ze houden zichzelf en elkaar in de tang. Iets voorkomen geeft ruimte aan teweegbrengen en andersom. En bovenal zijn ze puur gericht op overleven in plaats van op leven. En dat gegeven, van overleven naar leven, ja dat was precies waar ik voor stond. Want overleven is de dood in de pot voor de creativiteit. Waar leven juist de voedingsbodem is voor creatie.

Ik kan nu zeggen, ja ik heb geleerd. Het lukt zeker niet altijd en overal, maar ja, ik begrijp hoe de grip van dit duo werkt. En ik kan herkennen als ze aan het werk is. Maar bovenal weet ik wat ik moet doen om me uit de greep te bevrijden: stilhouden en ruimte geven om vol aanwezig te zijn. Alleen in volle, oprechte aanwezigheid kan ik onderscheiden wat er gebeurt. Kan ik de ander helemaal zien en horen. Ontstaat er een open ruimte waarin er een ander, nog niet gekend, antwoord kan komen.

En dat op zichzelf is creatie.

Deel dit artikel