De weg van overgave en vertrouwen

9 juli 2024

Door Caroline Reij

Het valt mij regelmatig op, dat we een belangrijk deel van onze tijd en energie besteden aan het in controle houden en perfectioneren van ons dagelijks bestaan. Dit stelt ons kortstondig tevreden, maar echte vervulling geeft het niet; het kan tenslotte altijd beter en er is altijd méér te doen! 

En juist als je denkt dat je ‘op het droge zit’, dan maakt het leven een onverwachte wending. Soms valt iets mee (en heb je je weer voor niets zo druk gemaakt!). Soms krijg je te maken met tegenslag, waardoor je ‘to do lijstje’ op losse schroeven komt te staan en je weer van vooraf aan kunt beginnen………..  Waarom doen we dit toch?

Ik denk dat het voortkomt uit een diepgeworteld verlangen naar zekerheid en een veilige basis. Ook al is het bereiken ervan een illusie; we houden ons eraan vast. De Benedictijner monnik en econoom Anselm Grün heeft hierover een mooi stukje geschreven:

Het is een oerverlangen in de mens, ooit ergens helemaal thuis te komen en zich daar voorgoed te vestigen, ooit een onderdak te vinden om geborgen te zijn. Als een mens het ergens naar zijn zin heeft, zou hij daar wel zijn tent willen opslaan en daar voor eeuwig blijven. Maar tegelijk weet hij ook, dat hij hier op deze wereld nooit voorgoed een thuis vindt. Hij moet zich voortdurend opnieuw op weg begeven. Hij moet altijd weer opbreken.  Hij moet de tent die hij heeft gebouwd en waarin hij zijn intrek heeft genomen afbreken, om verder te komen op zijn weg. Opbreken veronderstelt afbreken. Het oude moet worden afgebroken. Het kan zo niet eeuwig voortgaan. Ik kan niet eeuwig blijven waar ik nu toevallig ben. (Uit: ‘Vergeet het beste niet, inspiratie voor elke dag’. Anselm Grün, 14 januari, blz 15).

Het getuigt van grote wijsheid als je durft te beseffen, dat het oude afgebroken wordt; je verwachtingen komen niet uit, je wordt nooit meer de oude of je leven zal nooit meer zo zijn als het ooit was.

Partir c’est mourir un peu (vertrekken is een beetje doodgaan)

Om dit te erkennen en toe te laten; dat noem ik overgave. Ik zie dat als een passieve daad: je besluit om iets te laten zijn zoals het is. Je laat je gevoelens vrij en je ontspant daarin. Ook gevoelens als verwarring, woede, angst, pijn of verdriet kun je pas loslaten als je ze eerst helemaal hebt toegelaten en beetgepakt.

Als je het oude vrij laat, ontstaat er een lege ruimte.. voor iets nieuws! Ook al weet je niet precies je bestemming; je kunt op zoek naar een alternatief, naar een andere ‘ik’ of naar een andere manier van leven.

Dan wordt het tijd om je vertrouwen te schenken; in jezelf, je eigen impulsen, invallen of ideeën en in de mogelijkheden die het leven biedt. Dit zie ik als een actieve daad; je gaat iets anders doen of je anders gedragen, zónder dat je zeker weet of het ooit goed komt. Met vallen en opstaan, vroeg of laat zul je dan toch weer een nieuwe bestemming vinden!

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=1m9MN3UsuUA&feature=youtu.be]