Het eerste jaar van onze basisopleiding werd afgesloten met een viering. De deelnemers brachten in verschillende vormen tot uitdrukking wat voor hen de oogst was van dit jaar. Een prachtig mooie, rijke avond, waarin ruim zestig kleurrijke mensen lieten zien wat hen bezielt. Met humor, passie, liefde, een lach en een traan. Wat hen én ons bindt is de wens om helemaal van binnenuit te leven en steeds meer te leren over wie we werkelijk zijn.
Dit verhaal werd door de deelnemers zelf geschreven en voorgedragen. Over hoe wij onlosmakelijk met onze schaduw verbonden zijn.
De kameel en zijn schaduw
Op een dag ontdekte de kameel dat hij een schaduw had. En al snel had hij door, dat hij daar niet blij mee was. Hij dacht: ik moet hem zien kwijt te raken. Dus liep de kameel weg voor zijn schaduw; maar de schaduw liep met hem mee. Misschien moet ik wat harder lopen, dacht de kameel. Maar als hij sneller ging lopen, liep zijn schaduw gewoon óók sneller. Toen besloot de kameel dan maar weg te rennen voor zijn schaduw. Maar het leek haast wel alsof zijn schaduw net zo snel was als hij. En de kameel besefte: hier kom ik alleen niet uit. Ik moet anderen om raad gaan vragen.
De kameel ging op pad.
En na een tijdje door het zand geploeterd te hebben kwam de kameel de schorpioen tegen. ‘Hé kameel, kijk uit! Je staat bijna met je grote poten op mijn tere lijfje.’ ‘Oh, oeps… Sorry Schorpioen, ik was veel te druk met mijn schaduw.’ ‘Schaduw?’ Piepte de schorpioen, ‘wat is er mis met je schaduw, kameel?’ ‘Och Schorpioen, het is een drama!’ ‘Nou nou kameel, zo’n drama kan het niet zijn.’
‘Dat is het wel, Schorpioen’, zei de kameel. ‘Ik zou graag van mijn schaduw af willen, maar dat lukt maar niet! Hoe doe jij dat, Schorpioen?’ ‘Och gutte gut Kameel, daar vraag je iets. Mijn schaduw… Tsja, als ik genoeg heb van mijn schaduw, dan kruip ik gewoon lekker onder het zand. Misschien zou jij dat ook moeten uitproberen!’
De kameel knikte even bedachtzaam zijn hoofd. ‘Nou Schorpioen, bij nader inzien… Dank je voor deze raad, maar het lijkt mij toch erg verstikken en benauwd. Dus da’s niks voor mij.’
De kameel ging weer op pad.
En de kameel kwam bij een rotspunt waarop de adelaar stond. ‘Goedemiddag, Adelaar, zei de kameel.’ ‘Dag Kameel, hoe is het met jou?’ ‘Ik sleep mijn schaduw met mij mee. Kun je mij advies geven hoe ik daarvan af kan komen?’ ‘Oh, simpel, ik vlieg hoog de lucht in, en dan ben ik zo ver van de grond, dat ik nauwelijks iets merk van mijn schaduw.’ ‘Dank je voor je advies, Adelaar, maar ik kan niet vliegen. Ik ben een dier van de aarde, en daar hoor ik ook thuis; vliegen is niets voor mij.’
En de kameel vervolgde zijn tocht.
Hij kwam bij de olifant. De olifant leefde in het dichtbegroeide bos. De kameel zei, ‘Ik zou zo graag van mijn schaduw af willen. Olifant, hoe doe jij dat?’ De olifant zei: ‘Tja, ik begrijp je wens wel. Ik ben zeker twee keer zo groot als jij, mannetje. Dus kan je nagaan wat voor schaduw ik had. Mijn oplossing is heel eenvoudig. Je moet gewoon in het bos blijven, onder de bladeren. Het enige waar je op moet letten is dat je niet te dichtbij de rand van het bos komt. Eén stapje te ver en die verdraaide schaduw komt terug.’ De kameel hoorde het verhaal aan en dacht even na. ‘Olifant, dank voor je deze raad’, zei hij, ‘Ik ben een dier van de woestijn en daar zijn geen bomen. Maar nog belangrijker voor mij is dat ik vrij wil zijn. Ik wil kunnen gaan en staan waar ik wil. Dus de oplossing past niet bij mij.’
En de kameel liep weer verder.
De kameel liep door het bos toen hij plotseling een stemmetje hoorde: ‘Pas op, overstekend wild!’ Hij keek naar beneden en zag een kleine mier het pad oversteken die een grote last meedroeg op zijn rug. ‘Mier, mag ik je wat vragen?’ vroeg de kameel. ‘Als je snel bent’, piepte de mier, ‘want ik heb nog heel veel te doen!’ ‘Mier’, zei de kameel, ‘Ik zou zo graag van mijn schaduw af willen, hoe doe jij dat?’ ‘Schaduw?’, zei de mier, ‘Ik heb het meestal veel te druk om op mijn schaduw te letten. Je moet dus gewoon hard werken. En bovendien: door die grote last op mijn rug, loop ik nooit in het licht, en zie ik dus ook mijn schaduw niet.’ ‘Een zware last?’ zei de kameel, ‘Dank voor je raad, maar ik loop al genoeg te sjouwen, dus dat lijkt me geen goed idee’.
De kameel dacht: ik heb nu aan een heleboel dieren om raad gevraagd, maar geen van de adviezen lijkt de oplossing voor mijn probleem. Misschien is het idee van de uil dan nog het beste. En hij besloot om wakker te blijven, en voortaan ’s nachts te leven, en overdag te slapen.
Toen het langzaam donker werd, zag de kameel ook langzaam zijn schaduw vervagen. En in het begin vond hij het heerlijk dat hij zijn schaduw kwijt was, en was hij helemaal tevreden. Maar naar mate de nacht vorderde, werd het steeds kouder en ook steeds donkerder. En de kameel begon de zon te missen. Hij besloot wakker te blijven totdat de zon weer opkwam.
De nacht duurde. En duurde. En duurde. Hij duurde zo lang, dat de kameel heel bang werd, dat er nooit meer een nieuwe dag zou komen, en dat hij nooit meer de zon zou zien. Doodmoe en verdrietig strompelde hij door de woestijn, totdat hij uiteindelijk uitgeput omviel van de slaap.
Toen de kameel de volgende dag zijn ogen een heel klein beetje open deed, was het eerste wat hij zag zijn eigen schaduw. En hij bedacht: als mijn schaduw er is, dan moet de zon er ook zijn! Hij stond op en inderdaad, de zon was er.
Nu de kameel begreep dat de schaduw en de zon bij elkaar hoorden, kon hij hem al wat beter verdragen. En na een tijdje begon hij hem warempel wel leuk te vinden, en begon hij zelfs te spelen met zijn schaduw. En als de kameel en zijn schaduw allebei moe waren van het spelen, gingen ze samen lekker liggen, en vlijden zich warm tegen elkaar aan.
