Vorige maand was ik in de woestijn van Death Valley in Californië voor een training met als onderdeel een vision quest. Ik doe om de 7 jaar zelf een vision quest en begeleid ze ook al jaren in Nederland. Ik wilde nieuwe inspiratie opdoen, voor mij persoonlijk en als begeleider. Een vision quest is een intense ontmoeting met jezelf in de natuur. Je brengt 4 dagen en nachten alleen door, slapend onder een zeiltje of de openlucht en vastend met alleen water.
Tijdens de instructie in de dagen ervoor vertelden de begeleiders me dat er bergleeuwen, ook wel poema’s genaamd in het gebied voorkomen. Ze laten zich zelden zien maar het komt voor dat ze een mens aanvallen. Toch wel een spannend uitgangspunt voor deze quest en anders dan op de Veluwe!
Aan het begin van de quest zoek je zelf een plek in de woestijn. Ik vond een kleine canyon waar de hele dag schaduw was. Belangrijk omdat de temperatuur overdag nog boven de 30 graden steeg. Tijdens de eerste dag op mijn plek merkte ik dat de bergleeuw zich toch langzaam in mijn hoofd nestelde. Op de 2e dag ontdekte ik een pootafdruk. En realiseerde ik me dat er boven mijn hoofd een aantal grotten was. De benauwenis groeide. Regelmatig kwamen er scenario’s langs van wat te doen als …
Ik kreeg het, in mijn ogen briljante idee, om voor de 2e nacht een waarschuwingssysteem te maken van 2 lege waterjerrycans met daartussen een touwtje gespannen. Als de leeuw me besloop en het touwtje raakte, vielen de jerrycans om en zou ik wakker worden. Om me vervolgens te kunnen verdedigen met stenen en mijn wandelstok.
Midden in de nacht schrok ik twee keer wakker van de omvallende jerrycans en zat direct rechtop in mijn slaapzak met een luid bonzend hart. Twee keer geen bergleeuw maar slechts de wind!
De volgende ochtend moest ik hard om mezelf lachen. Dit werd niks, als ik geen afstand kon nemen van mijn angsten en controle werd het geen fijne quest. Het lukte me om te relativeren en me te richten op mijn vertrouwen: de leeuw zou echt niet mijn plek bezoeken, de kans op een ontmoeting was uiterst klein. Ik kon ervoor kiezen me niet door die angst te laten leiden maar erop te vertrouwen dat ik veilig was. Het werkte en de rest van de dagen was de bergleeuw uit mijn hoofd en had ik een fantastische quest op een prachtige plek!
Leven en werken in vertrouwen
Het thema vertrouwen ken ik allang. Toen ik 18 jaar geleden mijn eigen bedrijf oprichtte, bedacht ik als motto: ‘Leven en werken in vertrouwen’. Niet voor niets koos ik dit. Ik ben namelijk zo iemand die het altijd graag perfect doet en ik houd graag de controle. Loslaten en vertrouwen in mezelf of de ander heb ik moeten leren, stapje voor stapje.
Toen ik tijdens mijn quest verder mijmerde over de bergleeuw, realiseerde ik me dat ik een lange weg in het ontwikkelen van vertrouwen ben gegaan. Dat ik mijn motto misschien nu pas vol kan voelen, geloven en neerzetten. Maar ook dat bij stress of angst het oude patroon het overneemt, zoals gebeurde bij de fantasie over de bergleeuw. Dat is een gegeven dat we op onze eigen manier allemaal kennen. Het is bijzonder te merken dat je door de tijd heen, mits je er bewustzijn op hebt, de oude gerichtheid steeds makkelijker los kunt laten en het vertrouwen kunt voeden.
Neemt niet weg dat een bergleeuw wel een bestaand gevaar is. Vertrouwen gaat niet over naïviteit of over alles maar gelaten accepteren. Het is heel slim om een stok en stenen te hebben. Of zelf een steentje bij te dragen waar je maar kan, in plaats van er van uit te gaan dat het vanzelf wel goed komt.
Vertrouwen betekent geen gevangene worden van je angsten, je ‘alles in de hand willen houden’ neiging, maar je over durven te geven aan de stroom die het leven nu eenmaal is. Want dat brengt je: dat je vol in vertrouwen durft te leven, kwetsbaar en krachtig, vol inspiratie, plezier en ontspanning.
Kortom Leven en werken vanuit vertrouwen, in jezelf en de ander!
Over Bertram Lammers
“Natuurmens met een voorliefde voor de bergen en de leegte van de woestijn en het hoge Noorden. De oerkracht van de natuur en het sjamanisme inspireren mij, telkens weer. Als ik buiten ben dan stroomt het vanzelf in me. Ik ben dan vol in contact met mijn vrolijke, speelse en avontuurlijke kant en ook vol vertrouwen. Ik geniet ervan om in het werk met mensen de kracht, stilte en inspiratie van de natuur hun werking te laten hebben. In een echte ontmoeting met de natuur vind je jezelf en de natuurlijke weg die bij je hoort. Mijn drum en fluit zijn trouwe metgezellen op elke tocht. Naast de bezinningstochten, werk ik in de diverse opleidingen en in het organisatiewerk van het ITIP.”
Mooi beschreven bertrand! Ik ken het gevoel nog van zuid Afrika ..😀