Vol lachend daalden mijn cliënten en ik de trap af na een sessie bij mij op zolder. In m’n beginjaren als coach was dit opvallend vaak het geval. In ’t gesprek serieusheid, en op de terugweg lekker lachen. Ik ben van nature behept met een eigen relativerende kijk op ons menselijk ‘geploeter’. Deze blik hield ik angstvallig buiten het gesprek. En als m’n officiële rol klaar was - bij het afdalen van de trap - piepte er alsnog een grap uit.
door Edith ter Hoeven
Voldoen aan een beeld
Ik had een opvatting over wie ik moest zijn in m’n vak als psycholoog en coach. Een aantal van mijn eigenschappen vond ik prima passen bij mijzelf als professional: goed luisteren, vragen-stellen, objectief en empathisch zijn. Andere delen van mijzelf vond ik ongeschikt: mijn humor, impulsiviteit en eigen gevoelens. Deze hield ik weg van zolder. Zo leefde ik meer naar mijn béeld van coach/psycholoog, dan naar wie ik helemaal ben.
Jij kent dit vast ook. Je geeft invulling aan een nieuwe rol in je werk of leven (vader/moeder-zijn, manager, volwassen kind, coach, nieuwe functie) aan de hand van de voorbeelden en rolmodellen die je kent. Of door bepaalde ideaalplaatjes in je hoofd, van jezelf of van huis uit meegekregen. Zulke voor-beelden kunnen je richting geven in wat er van je verwacht wordt in een nieuwe rol. Op zich een prima start.
Op halve kracht vooruit
Maar leven naar een beeld kent ook een prijs. Je bent steeds bezig met ‘Wat hoort wel en wat hoort niet?’, ‘Wat past hier?’, ‘Wat wordt er van mij verwacht in deze rol?’. In plaats van de rol op jouw eigen manier invulling te geven. Dit kost energie. Dat niet alleen, het vervelendste is: je doet zó je best om te voldóen en toch kom je niet tot volledige wasdom. Je blijft steken, alsof je op een motor zit die maar op één cilinder loopt. Dan komen er gedachten als: ‘ik kom niet helemaal uit de verf’, ‘ik voel dat er meer in zit’. En dat klopt ook, je werkt eigenlijk maar op halve kracht.
Jezelf helemaal inbrengen in je werk
Ben je bereid om jezelf helemaal in te brengen in je werk. Ook je ‘andere’ kanten, die je er misschien liever buiten houdt of waarvan je denkt dat die daar niet horen? Heb je de moed om zichtbaar te worden in al je facetten? Dit voelt in eerste instantie kwetsbaarder, omdat je minder ‘ophoudt’. Tegelijkertijd ervaar je meer energie en leven in je werk, val je meer samen met wie je helemaal bent. Je werkt dan op hele kracht.
In míjn werk durf ik steeds meer mijn verschillende kanten er te laten zijn en te laten zien. Ik breng m’n impulsen en mijn eigenzinnige kijk ook in tijdens mijn sessies. Dit brengt levendigheid. Zoals Wende Snijders zo vol bezingt in mens durf te leven: ‘Vlieg uit in de lucht, en kruip niet in een kooi’.
Wat van jou wil jij meer mee laten doen in je werk?
Nu mijn vraag aan jou. Als het gaat over werken vanuit hele kracht: welke aspecten staan bij jou ‘te dringen op de trap’ om mee te gaan doen in je werk? Ik ben echt benieuwd!
