door Mitzi Gras
Ik lees graag biografieën. Ik houd ervan te lezen over de wendingen in iemands leven, de keuzes die gemaakt zijn. Maar ik houd er vooral van om te zien of de dingen die nu belangrijk zijn voor iemand en die gaandeweg het leven ontdekt zijn, er altijd al inzaten.
Zoals het jongetje dat altijd al een meisje wilde zijn. Op achtjarige leeftijd vertelt hij heel serieus en weloverwogen dat hij zeker weet dat die wens niet gaat veranderen. Het jongetje is nu een volwassen vrouw en terugkijkend zegt zij: “het zat er altijd al in”. Of een vriendin van mij die op de middelbare school zo geraakt werd door een Engels gedicht van Wordsworth over narcissen. Ze las het keer op keer en kent het nu nog steeds uit haar hoofd. Pas jaren later, toen zij haar hart verpandde aan Wales, ontdekte zij dat de narcis de nationale bloem is van Wales en het gedicht gaat over haar geliefde land. Het zat er toen al in. Of de jongen van mijn lagere school, die niet kon leren maar altijd met muziek bezig was en ongelooflijk goed en aanstekelijk kon kletsen. Dat hij radiomaker is geworden verbaasde niemand. Natuurlijk, denk je nu, dat zat er toen al in.
Achteraf is het makkelijk praten, maar veel mensen zullen momenten kennen uit hun leven, die indruk hebben gemaakt en bij zijn gebleven. Beelden, zinnen, gebeurtenissen en ontmoetingen die op een of andere manier zijn blijven hangen in je herinnering, zonder dat je wellicht direct weet waarom die nu zo belangrijk zijn. Ik zie ze als kiemen, die later in je leven tot manifestatie kunnen komen. Ze verwijzen naar wie je bent of wie je zou kunnen zijn, naar waar je van houdt, of wat werkelijk waarde voor je heeft en belangrijk voor je is.
Probeer maar eens een herinnering op te roepen aan je kindertijd, aan wat je van nature graag deed, waar je eindeloos mee bezig kon zijn zodat je de tijd vergat. En kijk niet alleen naar wat je deed maar ook hoe je het deed. En wat voor gevoel het opriep.
Stel, je knikkerde graag. Maar wat was het precies dat je zo graag deed, waar ging het om? Genoot je vooral van het sorteren van de knikkers of ging het je om het samenspel met anderen? Was het belangrijk voor je om steeds je records te verbeteren, of was je vooral gefascineerd door de schoonheid en glans van de knikkers? Ging het om het winnen, het ruilen of het verzinnen van nieuwe spelelementen? Leerde je andere kinderen hoe ze het beste konden knikkeren of stond je garant voor een eerlijke verdeling achteraf? Knikkerde je graag alleen of juist samen? Binnen of liever buiten? Gaf het een gevoel van avontuur, orde, vrijheid, rust of vervulling?
Zo kun je uit al deze herinneringen belangrijke informatie halen over wie je bent en wat je van nature fijn vindt om te doen. Als je op dit moment niet tevreden bent met het werk wat je doet of het leven dat je leidt, kun je je afvragen of deze elementen wel in voldoende mate aanwezig zijn en of ze voldoende tot ontplooiing kunnen komen.
Het kan een hele zoektocht zijn om helder te krijgen wat er altijd al inzat. Het is vaak zo vanzelfsprekend dat je het niet eens ziet. Of het valt buiten het beeld dat je van jezelf hebt gecreëerd, omdat het zo anders is dan je nu doet. En als je het opeens wel ziet van jezelf, denk je: “Natuurlijk, was ik ooit iemand anders? Het zat er toen al in” .
Prachtig Mitzi! Erg mooi geschreven en heel erg herkenbaar. Mij noemde ze altijd ‘moedertje’ vroeger. Omdat ik zo van zorgen hield, voor kleintjes maar vooral ook voor de mensen van wie ik hou. En nu……. Nu heb ik een coachingspraktijk waarin ik mij richt op moeders. En op alles waar ze tegenaan lopen in het moederschap. En daarnaast geniet ik onwijs van het zelf moeder zijn. Voelde ik me vanaf de geboorte van de eerste meteen een oermoeder!
Wat zat er bij jou ‘toen al in’?
Groet, Sanna Elsendoorn
Dag Mitzi,
Glashelder geschreven en dus heerlijk om te lezen. Blij dat ik geabonneerd ben.
Hartelijke groet
Filip
Ja, zo kan het zijn, wat een mooie ingang. En direct herkenbaar.
Afgelopen zondag was mijn moeder hier, op de verjaardag van Jesse. Ze vertelde een anekdote die ik nog nooit gehoord had:
“Bas was ongeveer zo oud als Jesse, rond de zeven jaar. Hij lag in het gras met zijn handjes onder zijn hoofd naar de wolken en de zon te kijken. Maar hij lag zo stil, dus denkend dat er iets was, vroeg ik hem of alles goed was met hem, waarop hij antwoordde: “stil even mamma, ik denk”.
Bas
Dank je Mitzi, je hebt me aan het denken gezet met je ‘knikker blog’. Als 9-jarige meisje, maakte ik de hele zomer lang kranten samen met een vriendin: we schreven spannende verhalen en tekende de ‘foto’s’ erbij. Ik zie ons nog op haar slaapkamer op de grond aan het schrijven, plakken en ons krant mooi maken, in een flow van creativiteit. Diep in mij zit nog steeds dat wil en impuls om nieuwe dingen te creëren en te communiceren, die ik nu gebruik in mijn trainingswerk en in mijn huis. Ik vraag me ook nu af: hoe zit dat met mijn eigen kinderen? Wat zit er al in, uniek voor hen?
Dank Mitzi voor je mooie blog. Als jongetje van vier had ik contact met iedereen. In onze grote tuin met de buurvrouw. Ik klom dan over de schutting of stond bij het hekje. En later met de kinderen in de straat. Die behoefte aan verbinding heb ik herontdekt bij het ITIP. En het is precies zoals je schrijft: het zat er altijd al in. Nu heb ik zelf drie kinderen. Het is mooi om te zien wat er bij hen in zit. En ze dat nu al mee te geven, zodat ze niet tot het ITIP hoeven te wachten om het te herontdekken.
Groet, Ietze
Gisteren zag ik de Wesley-tapes; een interview en filmpjes van Wesley Schneider op 9 en 19 jarige leeftijd. Je ziet hem dag en nacht oefenen, voetbal is zijn leven. Ik moest de hele tijd aan deze blog denken. Het zat er altijd al in, de manier van bewegen, de gretigheid. Maar ook; wat een inzet en doorzettingsvermogen om het er helemaal uit te laten komen. Echt leuk om te kijken, uitzendinggemist.
Ja, wat er toen al in zat, is een mooie opstap naar de wensen, drijfveren en kwaliteiten van nu… Tussen mijn 8ste en 14e was ik veel alleen op m’n kamer en dan danste op oude platen van mijn ouders. Ballet was alles; ik volgde lessen, las erover, maakte tekeningen. Ook maakte ik choreografieën van dansjes die ik dan met vriendinnetjes instudeerde. Na het geven van een aantal energetische sessies kort geleden, kwam dit weer boven: bij drie van de vier leidde het bewegen namelijk tot een dans samen of alleen. Voor mijzelf was het toen (en nog steeds) mijn manier om mijn eigen ruimte in te nemen en te vullen. En het tekenen / verbeelden zat er vroeger dus ook al in; bij het coachen van anderen maak ik graag gebruik van beelden: kaarten, plaatjes, door de cliënt zelf getekend of metaforen en visualisaties. Dat opent echt iets bij mij en de ander.
Dank, Mitzi!
Lieve Mitzi,
Leuk en boeiend stukje. En ja wat maken veel mensen een omweg om ooit weer uit te komen bij waar ze vroeger van hielden om te doen. Wat komen er vaak veel laagjes over heen omdat je je vindt dat je een studie moet gaan doen omdat je er veel kansen mee hebt op de arbeidsmarkt of omdat je ouders het van je verwachten of om allerlei andere redenen.
Om dan later te ervaren dat iets anders er eigenlijk altijd al inzat.
Ik heb volgende week een dag over archetypen bij een team van een grote bank. Medewerkers die gespecialiseerd zijn in complexe financiële vraagstukken. Ben erg benieuwd wat er bij hen als kind al inzat. En of ze dat gevolgd hebben en hoe zich dat vertaald in hun huidige werk. Jouw stuk is een mooie opstap. dank.
ellen
Ha lieve Mitzi, mooie en ware tekst. Was jij vroeger ook al een schrijfstertje, trouwens?
Als kind veranderde ik altijd mijn kamer en vulde de ruimte met de sfeer die ik op dat moment voelde. Ik praatte ook tegen de spullen om me heen, ik wist zeker dat over het Leven in zat. Heerlijk was het om het gezellig te maken voor mijn vriendinnetjes (en later ook vriendjes), zodat ze zich thuis voelde. Ik hield van toneelspelen, knutselen en dat wat er was te verbeelden. Eind juni ga ik het blok over creativiteit in het 2de jaar geven.
Dat het er toen al in zat is zeker waar!
Dank en dag
Antien
als kind spande ik takjes en ving daarin dromen van spinnewebben, daarop een compositie van boemblaadjes en grasjes. was heel verdrietig als het stuk ging/// nu vang ik nog steeds dromen en zet ze om in beelden en doeken met verf…… niet meer verdrietig als het niet lukt maar begin gewoon weer opnieuw met een andere droom.
Leuk en zo herkenbaar. Toeval bestaat niet. Verbinding lijkt tijdloos te zijn en vooruit te kunnen werken.