door Norman ten Pierik, deelnemer 3-jarige opleiding
Het is weer lente. De natuur komt weer tot volle bloei. Ze kan ook niet anders dan dat. Het verlangen tot bloei ligt al in de bol besloten en bij de eerste opwarming prikken de groene steeltjes door de aarde heen. Altijd weer wonderlijk om te zien hoe dan in een paar weken de tuin weer vol bloemen staat.
Tijdens één van die mooie vroege lentedagen werd ik wakker uit een middagdutje met het beeld van de toegang tot de grote moskee van Fez, Marokko. Op de deur strakke geometrische patronen die grote bloemen lijken te vormen. Je zou het bloemen van het leven kunnen noemen. Want de ononderbroken lijnen van en naar het midden symboliseren de levensweg van de mens. Voortkomend uit het Eeuwige en daar ook weer naar terugkerend.
Lijnen kruisen elkaar en daar ontstaan knooppunten.
Deze punten staan voor de ontmoetingen in ons leven. Sommige lang, andere weer kort. En elke ontmoeting kan er weer verwondering en herkenning zijn; de ander is een antwoord op de vraag in iets in jou. En daarin schuilt vaak een verlangen.
Zo zie ik de kruisende lijnen op de deur ook als knopen van verlangen. Nu heeft een knoop de eigenaardigheid om goed vast te gaan zitten. Vaak ook zo bedoeld. In het ont – dekken van het zielsverlangen om meer daarnaar je levenspad te volgen, kunnen die knopen echter aardig in de weg zitten. Verlangen raakt vervormd – of je ziet het verlangen van een ander als jouw eigen verlangen – en uiteindelijk verborgen onder knopen van pijn, angst of verdriet of misschien wel alles tegelijk. De levensstroom, de doorgaande lijnen op de deur, raakt in ons verstopt. We leven wel verlangens maar vaak voortkomend uit defensiemechnismen om pijn te vermijden. Een echte ontmoeting kan dan veel losmaken in ons. Het vraagt dan moed, zachtheid en toewijding om stil te staan bij je pijn, angst of verdriet om met hulp van de ontmoeting deze te helen. Zodat het zielsverlangen weer meer vrijheid krijgt. Zodat het verlangen tot bloei, vervulling in ons net zo vanzelfsprekend kan gaan als bij de bloemen in de tuin.
Natuurlijk wishfull thinking dat dit met één ontmoeting geregeld is. Als mens zijn we vaak ons hele leven bezig met de zoektocht en als een ieder na een ontmoeting zijn levensweg vervolgt die hij te gaan heeft, komen we op een nieuw knooppunt aan met nieuwe ontmoetingen en ont – dekkingen. Kan ook oude pijn weer worden geroerd en is er de kans om weer meer liefde erdoor te laten schijnen.
“Goh”, dacht ik, “en dat allemaal op een deur van een moskee in Fez, tijdens een middagdutje”. Wat betekende dit nu voor mij? Het was toch ook een droombeeld. Voor mij ging het op dat moment om vertrouwen. Mezelf in vertrouwen overgeven aan die doorgaande levenslijn en de energie die daarin altijd aanwezig is. Deze te volgen in verbinding met mijn hart. En daarin mildheid te betrachten, eigenliefde, om zo minder perfectionistisch te kunnen zijn en oude pijn verder te helen. Elke ontmoeting weer een beetje. In openheid. En in overgave. Om zo meer te genieten en rust te vinden in mezelf. Ik kijk uit naar een volgende ontmoeting. Op naar de ontknoping!
