door Herma Meulenkamp
Bij zijn afscheid wilde hij wel een drankje en een lunch, maar geen toespraken. Hij ging zelf een nieuwe stap zetten zonder precies te weten wat hij ging doen en liever bood hij zijn collega’s een lezing aan ter aanmoediging om niet in het vertrouwde te blijven hangen, maar op weg te gaan. Het moest niet gaan over afscheid nemen en loslaten, dat had hij inmiddels al gedaan, maar juist over die overgang, waarin het oude niet meer past en het nieuwe er nog niet helemaal is. Die krachtige tijd waarin je zoveel kunt leren over jezelf en de menselijke conditie. Zo begon het eerste gesprek met de directeur van de muziekschool, toen hij mij vroeg om de lezing te geven.
Elk moment is een nieuw moment Continuïteit is zinsbegoocheling van de behoudzuchtige mens, die graag wil herhalen en wil beheersen. Daar vertel ik graag over, omdat ik uit eigen ervaring ken hoe moeilijk, maar ook hoe verrijkend het is om het nieuwe in te gaan. Op de drempel van het nieuwe komen we de weerspiegeling van onze angsten, begeerten en weerstanden tegen, die we aan moeten kijken en passeren. Op de drempel van het nieuwe staan we allemaal alleen voor onze eigen poort en staan we om te beginnen met lege handen.
Dat moeten we durven anders komen we in een wachtkamerbestaan terecht waar Kafka in ‘Voor de wet’ zo goed over schrijft.
Steeds weer vindt het proces van afscheid nemen, stilte/ondergrondse groei, ontluiken van het nieuwe en de volle bloei plaats. Dus kunnen we daar maar beter in mee bewegen, is mijn overtuiging. Dat kwam over. Een paar dagen later mailde hij: ‘ik kijk met heel veel plezier op mijn afscheid terug en jouw lezing bracht meer reactie teweeg dan ik had durven hopen’.
Dag Herma,
Wat een mooi kort & kernachtig, krachtig pareltje is dit..
Dat bewonder ik altijd zeer in schrijverijen, die puntigheid.
Vriendelijks,
Denise