Ik had al trajecten van persoonlijke ontwikkeling achter de rug. Wat het ITIP zo bijzonder maakt, is dat er steeds verband wordt gelegd naar je dagelijks leven.
Zo ervoer ik het eerste jaar als een duw(tje) in de rug om naar mezelf te kijken. Daar moest ik voorbij angsten en dan is het fijn als iemand nabij is en je aanmoedigt. In het tweede jaar werd vooral een bedding gecreëerd om te werken aan persoonlijke ontwikkeling: mijn creativiteit, mijn religiositeit, mijn passie om verhalen te vertellen, etc. Het derde jaar staat echt in het teken van discipline en wat ik in de wereld ging zetten. Nog meer zelf regie nemen daarin.

Concreet ben ik meer tevreden met het leven wat ik heb. Ik sta dichter bij mijn vrouw en kinderen. Ik voel mij dikwijls heel tevreden, ook in de kleine dingen. Het zoeken van hulp is voor mij een nieuwe bron van ontwikkeling, gewoon door iemand te bellen bijvoorbeeld. Dat lijkt heel eenvoudig, maar dat is voor mij echt een grote verandering. Ook het lichaamswerk en het contact maken met mijn lijf is een groot winstpunt. Daar liggen antwoorden en is een grote ontdekking. Mijn lichaam is een motor geweest van mijn leren.