Ergens in de communicatie zijn we elkaar kwijtgeraakt, ik voelde me in een harnas zitten. Toen we een brief kregen van een groep ontevreden medewerkers drong tot me door: er moet iets gebeuren maar als ik het zelf doe, berokkent dat mogelijk onnodige schade. Een dag later heb ik het ITIP benaderd. Ze waren in staat om met alle partijen een gesprek aan te gaan, zonder oordeel en op een wijze dat het door iedereen als prettig is ervaren. Het team kreeg door dat deze mensen er niet waren om de zaak met Frans te regelen, maar om bloot te leggen wat er speelt. Ik heb ook direct gezegd: “Dit is een platte organisatie en daarmee ben ik onderdeel van het probleem dus spaar mij niet. Ik wil het probleem opgelost hebben. Tijdens de tweedaagse heb ik verteld over mijn verdriet dat we zo tegenover elkaar zijn komen te staan, terwijl we veel overeenkomsten hebben in de kern van de zorg die we bieden. Daarna kwam er ook bij de anderen veel emotie los en dat maakte dat we aan het einde met elkaar een aantal afspraken konden maken om het anders te gaan doen. Er is nu een positieve vibe voelbaar in de organisatie: bij een verandering praten we mét elkaar in plaats van over elkaar.