Voorafgaand aan mijn deelname aan het Persoonlijk Traject speelde op mijn werk de vraag hoe ik me verder kan ontwikkelen op het gebied van persoonlijk leiderschap. Deze vraag vormde voor mij de aanleiding om een introductieavond van het ITIP te bezoeken en een intake gesprek aan te vragen. Wat me direct aansprak, was het feit dat je binnen het ITIP naar je leven als geheel kijkt en niet alleen naar het deel dat over werk gaat. Dit voelde voor mij heel passend, zeker gezien het feit dat ik me in die periode afvroeg of ik kinderen wilde of niet.

Persoonlijk leiderschap is een breed begrip, maar het traject bij het ITIP heeft mij concrete puzzelstukjes opgeleverd, die samen een mooi geheel zijn gaan vormen. Een geheel dat me goed staat, omdat het van binnenuit bij mij past. Persoonlijk leiderschap betekent voor mij namelijk ook dat ik het op mijn eigen manier mag doen en geen kopie hoef te zijn van anderen mensen met een leidinggevende functie.

Het besef dat je je leven kunt inrichten naar je eigen behoeftes en dat continu rennen en vliegen voor de behoeftes en verwachtingen van anderen geen drijfveer kan zijn, heeft mij behoorlijk wat rust opgeleverd. Hoewel er in de praktijk natuurlijk nog flink geoefend mag worden.

Ik heb bij het ITIP ook ontdekt, dat het een wens van mij is om te handelen uit vertrouwen in plaats van uit een soort ‘vechtmodus’, waarin ik continu op mijn ‘qui-vive’ ben en direct opspring om van alles en nog wat aan te pakken. Als ik voel dat ik in ‘vechtmodus’ raak, doe ik nu bewust een stapje terug om dingen wat meer de tijd te geven. Ik bedenk dan eerst wat er precies nodig is en wie dat het beste kan doen.

Dit heeft mij niet alleen meer vertrouwen in mezelf opgeleverd, maar ook in anderen. In ‘vechtmodus’ doe je dingen namelijk al snel alleen. Even stilstaan blijkt in de praktijk trouwens ook veel effectiever uit te pakken dan maar mee te blijven rennen in die mallemolen.

Nog een belangrijk puzzelstukje was voor mij het begrip grenzen. Ik besef nog meer dan vroeger dat mijn grenzen van mij zijn en dat het aan mij is om ze aan te geven en er niet overheen te gaan. Door de ervaringsgerichte oefeningen van het ITIP is dit nu iets dat ik niet alleen in mijn hoofd heel goed weet, maar wat ik nu ook gericht kan toepassen in de buitenwereld.

Het feit dat ik halverwege het traject met de groep kon delen dat ik zwanger ben, maakte mijn route bij het ITIP natuurlijk helemaal speciaal. Kortom: ik ben dankbaar voor mijn tijd bij het ITIP en kijk uit naar een nieuwe fase in mijn leven!