door Mitzi Gras
Gefascineerd kijk ik deze dagen naar mijn zoon van net negen. Hij weet sinds kort de waarheid omtrent Sinterklaas. Maar gek genoeg heeft dat zijn geloof niet aangetast.
De vraag kwam op een avond in de auto: ‘Mam, nu wil ik het echt weten: brengt Sinterklaas de kadootjes of doen de ouders het?’. Een duidelijke vraag, dus wijdde ik hem in en vertelde hem de waarheid. Ik zag een schokje door zijn lijf gaan. ‘Oei, nu had ik het toch liever niet willen weten’, was zijn reactie.
De weken erna bleek er echter niets veranderd te zijn. Hij zette zijn schoen, stopte er een brief in voor de Sint en vertelde vol enthousiasme dat Sinterklaas terug had geschreven. Toen ik liet blijken dat ik wist wat daarin stond zei hij: ‘ hoe weet jij dat nou, jij hebt die brief toch helemaal niet gelezen?’
Weten en geloven blijken dus iets totaal anders te zijn. Maar verschilt dat eigenlijk veel van hoe volwassenen omgaan met de waarheid? De deelnemers in onze opleidingen willen ook graag de waarheid weten over zichzelf en over het leven. Die waarheid ligt voor het grijpen; elk moment is daar de waarheid over jezelf, in woorden, in feedback, in dromen.
En soms dringt het ook echt bij iemand door. Dat zie je aan iemands gezicht, aan zijn lichaamshouding. Alsof de bliksem inslaat en het licht aangaat. Maar hoe vaak gebeurt het niet dat, als je die persoon de volgende keer tegenkomt, er niets veranderd blijkt te zijn? Dat hij of zij nog steeds dezelfde ideeën heeft omtrent zichzelf en het leven?
Iets wat je hele leven is voorgehouden en wat je altijd voor zoete koek geslikt hebt, is moeilijk zomaar te vervangen door een compleet ander wereld beeld. Of het nu het idee is dat Sinterklaas bestaat, dat je hard moet werken om te krijgen wat je wilt, of dat de wereld niet te vertrouwen is, doet er dan niet toe.
Je hele wereld en je identiteit is op deze ideeën en aannames gebouwd. Dan kan iemand wel zeggen dat het niet waar is en dat het anders in elkaar zit dan jij denkt – en laten we eerlijk zijn: hoe vaak wordt dat wel niet tegen je gezegd door bijvoorbeeld je partner- maar voordat je die gedachte helemaal durft toe te laten!
Zo las ik laatst iets terug wat ik 15 jaar geleden had opgeschreven tijdens een ITIP bijeenkomst. Het was een moment van helder weten, en een inzicht over mezelf die nog steeds actueel is. ‘Toen wist ik het dus al!’ flitste er door me heen, toen ik het weer las. Maar wat heeft het lang geduurd voordat ik het echt ben gaan geloven!
Dit jaar vieren we gewoon weer ouderwets Sinterklaas. We weten de waarheid, maar we geloven er lekker niets van!
Sterk Mitzi! Ik heb een link naar deze blog onmiddelijk op facebook gezet.
Ik moet ook denken aan mijn eigen kindertijd……toen de juf op de basisschool in de klas vroeg: “Wie gelooft er nog in Sinterklaas?” Ik stak mijn hand op, maar vond het ook wel een gekke vraag….. Daar begon mijn geloof een beetje te wiebelen. Zo gaat dat in het dagelijks leven ook. Je gelooft nog in iets (van jezelf), maar soms begint het al wel te wiebelen……
Heel herkenbaar verhaal! Hier ook een zoon van 8 die net de waarheid heeft ontdekt, een dochter van 10, die al een tijdje in het complot zat, en eentje van bijna 4, die er nu juist helemaal “in zit”. Ik geniet van die vijf schoenen bij de deur (Sint mag van de kinderen niet verder komen dan de voordeur), het zingen, het bakje water en de appel voor het paard. Wat nou: Sinterklaas bestaat niet?! En ook het zelf blijven geloven in je eigen beelden als volwassene is (helaas) herkenbaar… 😉
Ontroerend verklaard Mitzi, dank!
Prachtig geschreven.
Ieder jaar als ik de aankomst van sinterklaas in Amsterdam met de kleinkinderen vier, geloof ik zelf ook even helemaal in hem. Ik word dan een beetje zenuwachtig en het respect voor de vriendelijke goedheiligman is er met de jaren niet minder op geworden. Zo ook met m’n weten omtrent mij zelf: als er weer een gedachte of een gevoel van welke kleur of kaliber langs komt, geloof ik er weer heilig in. Maar het is net als met de optocht, iets wat ook weer voorbij trekt.
Wát een héérlijke blog!!!!!!!!!!!!
Het heerlijk avondje is (bijna) gekomen.
Er is een mooi boek uit over de op-één-na-beste échte Sinterklaas -ja, de ‘mijne’ is nog nét iets ouder 😉 – Bram van der Vlugt, ‘Sinterklaas bestaat’ en de opbrengst komt tegemoet aan een gewéldig goed doel “Sinterklaas bestaat” met oog én hart voor Sinterklaas voor álle kids, zie http://www.sinterklaasbestaat.nl
Omdat ik er nog stééds in gelooof! Heilig!!!
Liefs van Janine