Zonder oordeel

door Paul de Kleijn

Vanmorgen liep ik met mijn allerbeste vriend te wandelen door het bos.
Wij kennen elkaar al meer dan 35 jaar en zijn op zich heel open en delen veel dingen.
Toch deed hij me een bekentenis tijdens de wandeling waar ik van schrok.
Hij vertelde mij dat hij zijn vakantiegeld had vergokt en dat hij verslaafd was aan gokken.
Nu wist ik dat hij van gokken hield, maar dit was wel heel erg. Ik zei dat ik dat voor hem heel erg vond en we praatten er wat op door.
Even later toen er een stilte viel, zei hij ineens tegen mij: “Paul wat me nu opvalt is dat je mij/het verslaafd zijn aan gokken, niet veroordeelt”.
Dat nam ik op als een compliment, maar was voor mij inmiddels al normaal.
Ik zeg inmiddels, aangezien ik het vroeger wel gedaan zou hebben.
Ik besefte mij dat ik dit heb geleerd in de 3-jarige opleiding bij het ITIP.

Het deed met direct denken aan een gebeurtenis tijdens een van de blokken.
Een van de leerlingen zei, dat hij, als hij bij ons/ITIP in de groep was, anders was dan als hij thuis was. Hij kon niet direct het verschil benoemen, dus nodigde de begeleider hem uit naar buiten te gaan en weer terug te komen.
Toen hij heel langzaam de cirkel van de groep instapte en stil bleef staan met zijn ogen gesloten, zei hij ineens: “Ik weet het! Als ik hier ben, dan ben ik ‘zonder oordeel’.”

Nu ben ik nog niet zo ver dat ik helemaal niet meer oordeel. Wie herkent het niet dat je geneigd bent te oordelen. Gelukkig gaat het vaak over kleine dingen, zoals hoe iemand zijn haar heeft zitten, rare kleding aan heeft, of vreemd gedrag vertoont.
Je hoort dan uitspraken zoals: “Hier moet je hem zien”, of als een puberkind iets anders dan anders aan heeft: “Ik snap niet dat zijn/haar moeder dat goed vindt.”

Naast het oordelen over anderen weet ik ook dat je over jezelf kunt oordelen en dat bijna iedereen dat doet. Dit is met name vervelend, omdat het meestal een negatief oordeel is en dat we daar last van hebben.
En doordat we zo negatief over onszelf oordelen zijn we niet in staat onze goede kanten te zien, het lijkt wel of we daar blind voor zijn geworden.
Het lijkt alsof we er aan gewend zijn geraakt: “Ik ben nu eenmaal zo”.

Mensen beseffen niet hoe mooi en bijzonder ze in werkelijkheid zijn.
Ze kunnen wel heel lief zijn voor en naar anderen maar zijn naar zichzelf vaak veeleisend en hard. Ik weet zeker dat het leven veel aangenamer wordt en dat je meer van het lieve kunt genieten als je in staat bent zonder oordeel naar jezelf te leren kijken.