“Ik heb eerst moeten wennen aan het feit dat je ook geconfronteerd wordt met leed en grote of kleine problemen van anderen, maar ook dát is een les: hoe maak je verbinding zonder jezelf te verliezen.”
Tijdens een intensive (retraite) heb ik het ITIP leren kennen. De liefdevolle manier waarop er een veilige plek wordt gecreëerd om je kwetsbaar op te stellen smaakte naar meer. Aansluitend schreef ik me in voor het Persoonlijk Traject.
Ik heb eerst moeten wennen aan het feit dat je ook geconfronteerd wordt met leed en grote of kleine problemen van anderen, maar ook dát is een les: hoe maak je verbinding zonder jezelf te verliezen. In de blokken werd een en ander steeds helderder. Ik zie nu in dat mijn reactie op handelen of meningen van anderen veel meer iets over mezelf zegt dan over hén. Het doorzien van dergelijke patronen is heilzaam, al wil dat nog niet zeggen dat je niet alsnog in je bekende valkuilen valt.
Er is ook een concrete verandering voortgekomen uit mijn ITIP-tijd. Door toeval kwam ik erachter dat ik kan tekenen en ben ik gaan onderzoeken wat de grenzen van dat talent zouden zijn, met andere woorden: ik volg nu deeltijd kunstacademie. Ik probeer daarnaast vooral wat milder naar mezelf te zijn als ik weer eens struikel, je leven is immers nooit af en compleet. Maar ik kan dankzij ITIP al veel meer genieten van wat er wel is.