Ik had al wat individuele gesprekken gedaan en was op zoek naar meer verdieping en het proces met jezelf in een groep aan te gaan. Van drie instituten heb ik de website bekeken. Door het lezen van ervaringen van anderen op de website kreeg ik tranen in mijn ogen. Híer wil ik zijn, dacht ik toen en zo startte ik met het Persoonlijk Traject.

Verdiepen, reflecteren, spiegels voor elkaar zijn, een langer proces ingaan, het gezamenlijke, de verbinding, weten dat je niet de enige bent met worstelingen, dat zijn zo dingen die ik zocht. Ik was net terug van een intens avontuur aan de andere kant van de wereld, toen ik mijn spullen pakte voor deze innerlijke reis. De eerste avond voelde ik een opluchting en lichtheid, relativering en humor ook, een herkenning in de ander. Andersoortige thema’s misschien, maar de basis of de kern is gelijk. Dat het allemaal zo universeel is waar iedereen mee bezig is, dat iedereen gezien wil worden en verbinding wil voelen.

Het bijzondere is dat je de ervaringen zo doorleeft en doorvoelt in de oefeningen, dat je ze meeneemt/toepast in het dagelijkse leven. Ze zijn in mijn geheugen gegrift omdat ik ze met mijn lichaam gedaan heb. Dat is meer dan alleen het cognitieve. De ervaringen zijn in mijn systeem gaan zitten, een soort verankering. Daar pluk ik elke dag nog de vruchten van. Als ik nu een lastige situatie tegenkom, dan ga ik terug naar de oefeningen en inzichten van tijdens het Persoonlijk Traject. Ze zitten in me als een levende herinnering.