De keuze om arts te worden komt bij mij voort uit idealisme: Ik wil met mijn volle aandacht ernstig zieke mensen helpen.

Gedurende de opleiding tot medisch specialist verschoof dit idealisme echter naar de achtergrond. Ik conformeerde me aan collega’s, wilde het graag goed doen, focuste meer op de talenten van anderen dan op mijn eigen talenten en functioneerde daardoor niet vanuit mijn eigen kracht. Dit maakte, dat ik mijn werk steeds meer als een soort ratrace ging ervaren waarin ik continu door allerlei hoepels heen moest springen.

Toen ik merkte dat ik daar op leeg begon te lopen, koos ik voor het traject ‘Zin in Werk’ bij het ITIP. In het begin was ik wat bezorgd dat deelname aan dit traject mijn workload alleen nog maar verder zou vergroten, maar in de praktijk bleek juist dat ruimte scheppen voor jezelf ook ruimte oplevert.

Tijdens het traject heb ik meer contact kunnen maken met wat ik echt belangrijk vind in mijn leven en mijn werk. Dit heeft me geleerd in verbinding te blijven met wat ik zelf wil en kan. Ik heb meer zicht op en vertrouwen in mijn eigen talenten gekregen, waardoor ik me niet meer zo spiegel aan wat anderen goed kunnen. Ik ga uit van mijn eigen talenten en zeg ook vaker nee. Hierdoor kan ik krachtiger en met aandacht aanwezig blijven.

Omdat ik zelf zo heb ervaren wat conformeren op de lange termijn met je kan doen, heb ik meer bewustzijn gekregen op de momenten dat ik me aanpas. Grappig genoeg zie ik dit nu ook scherper bij anderen. Op zulke momenten stimuleer ik iemand om zich juist wél uit te spreken. Ook dat levert nieuwe energie op.

Binnenkort rond ik, na twintig jaar, mijn opleiding tot medisch specialist af. Daarna ga ik met mijn gezin op wereldreis. Ben heel benieuwd wat er daarna allemaal gaat gebeuren, maar het zou zo maar kunnen dat ik dan nog een keer bij het ITIP aanklop!