Gevoelens als muzieknoten

4 juli 2024

door Antien Aletrino

Ik was met mijn kleinkinderen en twee vriendjes in Walibi, een pretpark met veel achtbanen en andere speeltuigen. Het was een dolle dag totdat we bij de botsautootjes kwamen. Op het moment dat de kinderen aan de beurt kwamen, waren Marokkaanse en Turkse jongens die de autootjes bezetten, niet van plan plaats te maken. De oppasser van de tent deed geen poging om de regels te handhaven. Dus ging ik de vloer op om vier autootjes te organiseren. Dat gaf veel problemen. Ik werd genegeerd en uitgescholden voor ouwe taart, weggeduwd en beschimpt. Er ontstond een grimmige sfeer en ik voelde een haat opkomen, die er niet om loog. Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar de autootjes beschikbaar te krijgen en de kinderen botsten een eind weg. Ik kon mijn gevoel niet af laten glijden en zei tegen de jongen met de grootste mond dat ik over het algemeen geen haatdragend tiep ben, maar dat het hem gelukt was dit gevoel bij mij wakker te roepen. Ik trilde nog een tijd na, de kinderen huppelden vrolijk verder.

De volgende ochtend was ik bij een project op een school met veel allochtone jongeren.
Een vriendin begeleidt hun moeders, die problemen hebben met hun kinderen. De ervaringen en problemen van de vrouwen gaan over macht en onderdrukking, negeren en lak hebben aan welke regel dan ook. Dit waren dus de moeders van dergelijke jongens tegenover wie ik de dag tevoren witheet had staan schelden. Het was de andere kant en ik kon vanuit mededogen voelen hoe machteloos deze vrouwen in het leven staan.

Nog in gedachten stapte ik de auto in. Ik bleek een lekke band te hebben. Terwijl ik met mijn mobiel in de hand de wegenwacht wilde bellen, stopte er een Porsche. Een prachtige Marokkaanse man van een jaar of dertig in een schitterende outfit stapte uit en bood met een stralende lach zijn diensten aan. “Op de wegenwacht moet je veel te lang wachten en ik doe het in tien minuten” zei hij en begon mijn band te verwisselen. Zelfs mijn poging om de lekke band achterin de auto te leggen, werd me afgeraden. “Mijn handen zijn al vies” was zijn argument. Ik was met stomheid geslagen dat deze engel zomaar uit de lucht was komen vallen. Toen ik hem bedankte en vroeg of ik hem mocht omhelzen, zei hij: “dat is het mooiste wat me vandaag is overkomen”. En daar stonden we op een kale snelweg met onze armen om elkaar heen. En ik weet niet eens hoe hij heet.

Naar aanleiding van deze gebeurtenissen, besef ik me dat het steeds de kunst is om open en vrij iedere situatie te beleven. Bij de ene gebeurtenis komen er oordelen en emoties, die in een volgende situatie helemaal niet van toepassing zijn. We zijn zo vaak geneigd een mening of een bepaalde blikrichting vast te houden.
Maar al die gevoelens kunnen naast elkaar bestaan; heet ze welkom, want liefde en mededogen is niet spiritueler dan woede of ergernis. Al je ervaringen zijn als muzieknoten die nodig zijn voor het muziekstuk dat we componeren tijdens het leven dat we leiden. En iedere dag kan je dat in het groot en klein oefenen.