door: Reyke Zwartjes
Dat er een werkelijkheid is en dat ieder voor zichzelf zich daar een beeld over vormt, is niets nieuws. Dat is dagelijkse kost voor ons allen. Vaak denken we echter voor onszelf dat wij de enige juiste werkelijkheid zien. Maar dit is ook maar een beeld. In mijn werken in organisaties ben ik in de ‘gelukkige’ omstandigheid dat ik met grote regelmaat mensen mag interviewen over hoe zij tegen bijvoorbeeld de cultuur binnen hun bedrijf of afdeling aankijken. Dan krijg ik een breed scala aan beelden over hoe betrokkenen kijken naar hun werkelijkheid. Daarvan vorm ik mij op mijn beurt weer een beeld dat ik terugkoppel. En daar zit hem nou net de crux.
Doordat ik openlijk mijn gevormde beeld van de cultuur in een team teruggeef, kijken de teamleden in de spiegel. Zij krijgen dan hun eigen beelden teruggekaatst en zij krijgen een extra beeld erbij, namelijk mijn beeld. Maar juist dit inzicht gevende proces, waarbij beelden opengeklapt worden en in contact gebracht worden, is waar het wat mij betreft om gaat. Want beeldvorming die niet getoetst wordt of in contact wordt gebracht leidt onherroepelijk tot een informeel circuit, waarin men vooral over elkaar en over de organisatie spreekt in plaats van met elkaar. Resultaat: ‘een wandelgangencircuit of te wel een beeldencircuit!’ Funest voor de cultuur en waar men voor staat. Ik ben altijd weer dankbaar en geraakt als een organisatie het aandurft om zo naar zichzelf te kijken en zich te laten spiegelen. Want vanuit daar kan aan een gezamenlijk beeld gewerkt worden, waardoor contact, echtheid en waarachtigheid de nieuwe werkelijkheden worden.
