Bas: ‘Moeilijk te zeggen of al jong duidelijk was dat ik iets met dromen zou gaan doen. Mijn moeder schreef in elk geval in haar fotoalbum onder een foto waarop ik op mijn rug in bed lig te slapen: ‘Bas op zijn best!’
Vanaf mijn vijftiende kreeg ik een terugkerende droom waarin ik wist dat ik dood zou gaan, en vlak voordat het gebeurde werd ik wakker. Dan was ik zo opgelucht dat ik niet dood was gegaan. In die tijd vond ik bijna niks leuk, al deed ik wel keurig netjes met alles mee. Het voelde alsof er plexiglas tussen mij en de omgeving zat. Maar als ik die nachtmerrie weer eens had gehad, was ik ’s ochtends blij om mijn broertje en zusje – die ik normaal gesproken nog niet eens groette – te zien en zat ik op mijn fiets in mezelf te juichen: ‘Ik kan fietsen, ik kan fietsen, ik beweeg!’ Ik was zelfs blij om mijn leraar Nederlands te zien. Daarnaast kreeg ik andere dromen, ik blééf dromen.’
Lees het hele interview (BewustOnline, magazine 24)
