door Bas Klinkhamer, Nanske Kuiken
Het is nu herfst, de zomerperiode ligt al weer weken achter ons. Heb je nog het ontspannen gevoel van toen je vakantie had? Dat je niet zo op de klok hoefde te leven, dat werk en sociale activiteiten even op een lager pitje stonden? En je de tijd had?
Veel mensen ervaren een gebrek aan tijd. De dag is te vol, er is te weinig kwaliteit van leven en er is een gevoel van drukte en spanning. En tegelijkertijd hebben ze het gevoel dat het leven hen door de vingers glipt, de tijd vliegt en het leven aan hen voorbij gaat; er is te weinig tijd.
Uit de boeddhistische traditie komt het verhaaltje van de bandiet Aṅgulimāla, die zo hard lopend als hij kon, niet in staat was de Buddha, die op een normaal tempo liep, in te halen. “Het is wonderbaarlijk, dacht hij “het is verbazingwekkend!
Voorheen haalde ik rennende olifanten in en pakte ze vast, ik haalde rijdende rijtuigen in en pakte ze vast; maar toch kan ik nu deze monnik die op een normaal tempo loopt niet inhalen, ook al ren ik zo hard als ik kan!” En hij stond stil en zei tegen de Gezegende:
“Stop, monnik, stop!” Waarop Buddha antwoordde: “Ik ben al gestopt, Aṅgulimāla. Stop jij ook eens!
Het stoppen wat Aṅgulimāla moest doen was het stoppen met stelen. Stoppen met een fundamenteel verkeerde inzet van zijn talenten (want laten we wel wezen, je moet talent hebben om een goede dief te zijn). Want je kan nog zoveel cursussen tijdsplanning volgen, als je iets doet wat tegen je eigen wezen ingaat, dan zul je nooit werkelijk vooruit komen. Het verhaaltje geeft ook mooi aan dat je daarvoor stil moet staan. En dat is ook het paradoxale; Wie tijd wil hébben, zal tijd moeten némen! Tijd om je af te vragen waar je staat, wat je werkelijk fijn vindt, wat bij je past en wat je kunt en wat je niet kunt. Tijd nemen voor zelfonderzoek, voor dat zoeken naar je eigen potentie, je roeping, je verlangens en jouw uniciteit. Het mooie daarvan is, nu we het toch over tijd hebben, dat je ook daardoor verlost bent van het gevoel dat je leven voorbij vliegt. Immers, je leven vliegt voorbij op het moment dat je niet betrokken bent bij wat je doet. Wanneer je datgene doet wat bij je past en daar ook bevrediging uithaalt kijk je heel anders terug op een dag, op een maand en op een jaar. Dan heb je iedere dag van dat jaar geleefd en waren er voldoende momenten die voelden als een zee van tijd.
Hoe staat het met jouw tijd van leven?
Het interessante is ook, dat ik soms weinig doe en toch het gevoel heb dat de dag voorbij is gevlogen. Gewoon omdat ik niet bewust weinig aan het doen was. Dat ik vergeten was stil te staan bij het weinig doen. Stilte en rust waarin ik niet luister en stilte en rust waarin ik wel luister. Groot verschil. Dank voor het inzicht.
Ik heb laatst zo’n rust gehad! Ik had een treinreis van en naar Maastricht voor een klant (voor mij is dat 2 x 2,5 uur) en constateerde dat ik een lege telefoon, geen oplader, geen Ipad bij me had en geen internetverbinding op mijn laptop (dongel). Conclusie: “Zomaar” 5 uur onverwachts tijd waarin niks anders kon dan tijd voor mezelf hebben. Mijmeren over wat ik werkelijk fijn vind, wat bij me past en wat ik kan en niet kan. Tijd voor zelfonderzoek, voor dat zoeken naar mijn eigen potentie, mijn roeping, mijn verlangens en mijn uniciteit. Nou ja… een stukje dan. Misschien nog een keer mijn spullen vergeten…