Hoofdredacteur Max Christern van Ode Magazine reist met het ITIP door de woestijn. Hij schrijft over zijn ervaringen in de weidsheid van de natuur en slapen onder de sterrenhemel.
Een week lang ben ik weggeweest. Weg van het moderne, snelle leven. Tijdelijk verstopt op een plek waar niets is, maar waar je wel van alles kunt vinden. In de Libische woestijn, een deel van de Sahara dat onder Egypte valt, wandelde ik eind november met zestien land- en lotgenoten door het rulle zand, over leistenen platen en tussen kalkstenen bergformaties, terwijl de Afrikaanse zon ons constant verwarmde. We sliepen onder de sterrenhemel en zagen bij volle maan woestijnvosjes aan het voeteneinde van onze slaapzakken dansen. De weidsheid van de woestijn was overweldigend, net als de stilte. Je waant je al wandelend in een wereld waarin het oerleven wordt geleefd: in het hier en nu, zonder grote zorgen over morgen, zonder zware lasten van gisteren. Met zeeën van tijd voor jezelf en voor de ander. Het was door al deze intense ervaringen, door het gezelschap en door de leiding van het ITIP, de School voor Leven en Werk uit Zutphen, een onvergetelijk mooie tocht door die onmetelijk grote zandbak.
De woestijn is een ideale plek om te onthechten van alle gedachten en patronen die in het dagelijkse leven aan je zijn gaan plakken. Er is nauwelijks water om je te wassen, maar je leert weer eens dat je lijf eigenlijk heel goed een paar dagen zonder zeep kan. Je wast vooral je ziel en je ontdekt in alle vrijheid en openheid welke nieuwe keuzes je wilt maken, straks in die drukke wereld vol dierbaren waar je weer naartoe teruggaat.
Een van mijn keuzes voor het nieuwe jaar stond al vast voor ik op reis ging. Ik ruil mijn rol als hoofdredacteur van dit prachtblad in voor een nieuw bestaan en ga als een woestijnridder op weg naar het volgende avontuur. Mijn verbinding met Ode blijft bestaan, als uitgever van de kwartaalbijlage die we ook in 2011 blijven maken voor NRC Handelsblad. En daarnaast volg ik mijn hart en ga ik als zelfstandig ondernemer een aantal dingen doen waarvoor – zoiets kun je na zo’n zingevende tocht helemaal vol overtuiging roepen – de tijd nu is aangebroken in mijn leven. Maakt u zich geen zorgen: ik verheug me daar ontzettend op.
Nieuwe paden inslaan – het past zo mooi bij de laatste maand van het jaar. Precies een jaar geleden interviewde ik econoom en sociaal-pedagoog Cees Zwart voor Ode. Het thema was ‘licht’. In tijden van duisternis en crisis is dat iets waar de mens veel behoefte aan heeft. Een jaar na dat gesprek is de behoefte aan licht, aan optimisme, aan inspiratie in de wereld nog niet weg. Integendeel, de roep groeit en de claim op het begrip ‘optimisme’ lijkt elke dag groter te worden. We willen weg uit de doemscenario’s en het sombere denken. Een oud medicijn helpt ook hier heel goed: mooie verhalen lezen over mensen en ideeën die de wereld veranderen. Ze inspireren elke keer weer. In de pagina’s hierna vindt u ze, elke maand weer, al ruim vijftien jaar.
Laat Ode dat licht maar blijven in de duisternis. Geef het door, zeker nu met Kerst, dat blijf ik ook doen. Ik wens u namens ons allemaal bij Ode alle goeds toe in het nieuwe jaar. Salut!
