In de periode dat ik besloot weg te gaan bij mijn vorige werkgever bekeek ik de TED Talk van Emilie Wapnick over mensen die zich niet willen conformeren aan één bepaald beroep. Ik herkende me daar zó in, dat ik wist dat het tijd was om het roer om te gooien. Het roer omgooien was één ding, maar vervolgens kreeg ik het gevoel dat ik op een kruispunt stond met ontelbaar veel wegen. Welke weg wilde ik inslaan en waarom?

Het stellen van deze vraag bracht me via via in contact met een hele fijne ITIP begeleider. Zonder precies te weten wat we samen zouden gaan doen, was het voor mij direct helder, dat het mij ging helpen om een tijdje met hem op te trekken. Het feit dat deze begeleider niet bij mij om de hoek woonde was eigenlijk al les één. Ik kon dit niet ‘even’ in mijn drukke agenda proppen. Het was tijd om op de rem te trappen en langer en dieper stil te staan bij wie ik ben en wat ik zelf wil. Voor mij was dit de opmaat voor deelname aan Zin in je werk.

In het traject ben ik op zoek gegaan naar mijn intuïtie. Minder in mijn hoofd, meer voelen en ervaren. In mijn werk ben ik lang aangesproken op mijn blauwe kant, terwijl ik veel meer in mijn mars heb. Het ITIP heeft me geholpen aan te scherpen wat dat dan is en dat ook mee te nemen in mijn zoektocht.

Ik wilde een werkplek vinden waar ik het gevoel heb: ‘Hier hoor ik’. Die plek heb ik gevonden. In een hele andere branche dan waar ik voorheen werkzaam was, namelijk in het onderwijs. Ik wist ergens wel veel eerder dat het onderwijs bij me zou kunnen passen, maar het lef om vanuit een leidinggevende positie in het bedrijfsleven naar een rol als beginnend leraar te gaan en weer een opleiding te gaan volgen, ontbrak me. Nu ben ik iedere dag blij dat ik die stap genomen heb.

Bij het ITIP heb ik geleerd om dingen veel meer te relativeren. Het leven te nemen zoals het komt. Niet meer zo van tevoren proberen te bedenken hoe iets uit gaat pakken, want dat weet je toch niet. Ik ben ook een stuk opgeruimder geworden. Vroeger kon ik bijvoorbeeld nog wel eens blijven hangen in dingen waarvan ik zelf vond dat ik het niet goed had gedaan. Nu denk ik veel meer: “Ik heb geleerd dat dit niet werkt, wat gaaf dat ik het morgen anders kan doen”.

Ik ben hierdoor minder hard voor mezelf en ook minder bezig met wat anderen van me denken. Gelukkig maar, want op een school waar je continu een andere groep pubers voor je neus hebt en daarna nog een lerarenkamer binnenloopt is dat onbegonnen werk.

Tenslotte heb ik geleerd om geen lasten op mijn eigen schouders te nemen die daar niet horen. Ook dat maakt een groot verschil en niet alleen in werk!