Ik ben 63 jaar en een relatief ervaren coach. Daar zat ook gelijk mijn twijfel of ik de opleiding wel zou moeten doen. Of ik niet regelmatig het gevoel zou hebben dat alle methodes en theorieën mij al bekend zouden zijn. Dat ik tussen beginners terecht zou komen. Het tegendeel bleek waar.

Ook al zaten er beginners in hun vak bij, het waren altijd mensen die naar zichzelf konden en wilden kijken. Het viel me echt op. Al die mensen zaten wat dat betreft op de goede plek. Dat was erg leerzaam en inspirerend.

De mensen die hiervoor kiezen willen vanuit de onderstroom werken, minder vanuit het hoofd, minder vanuit de theorie en de methodieken. Het ervaringsgerichte werk is echt een meerwaarde wat het ITIP doet, waarin jij zelf letterlijk instrument bent. En niet het theorietje over de mindfulness, of het correct toepassen van gesprekstechnieken. Er is wel een basis van instrumenten en achtergrondtheorie, maar het is niet de essentie.

Ik zou mensen Instrument voor hulp aanbevelen die naast het ontwikkelen van hun vakvaardigheden ook vooral aan zichzelf willen werken. Mensen die ervaringsgericht te werk willen gaan en die het coachen als contact willen zien en niet als een methode. Daarmee doe je het niet alleen voor je vak, maar misschien wel het meest voor jezelf.