18 jaar geleden begon ik als ondernemer. Mijn compagnon en ik begonnen een nieuw bedrijf in het ombouwen en aanpassen van minibusjes voor rolstoel-en personenvervoer. Het was een gat in de markt, de orders stroomden binnen en ons bedrijf groeide gestaag. Het was hard werken met weken van soms wel 80 uur. Ik was gemotiveerd, gedreven en ja, ik was gepassioneerd en dus kon ik de hele wereld aan.
Totdat het bedrijf erg hard groeide en we besloten om te gaan verhuizen. Een nieuw pand, meer personeel en een veranderende organisatie waren het gevolg. Ik wilde alles tot in de perfectie geregeld hebben. Dit bleek echter mijn valkuil. Het was opeens allemaal zoveel geworden dat ik het soms niet meer zag zitten. Ik maakte me druk om de verkeerde dingen. Ik verloor het contact met de mensen om me heen. En ten slotte was ik mezelf niet meer. Ik leek alle verschijnselen van een burn-out te hebben. Wist ik veel…

Na wat googlen (jawel..) kwam ik op de website van het ITIP school voor werk en leven, ik besloot me in te schrijven voor de ITIP Opleiding en het intakegesprek voelde gelijk goed. Hier moest ik zijn. Ik wist eigenlijk niet zo goed waar ik aan begonnen was maar het eerste jaar vond ik best wel heftig. Ik dacht mezelf goed te kennen maar het tegendeel was waar. Het werd een compleet nieuwe ervaring. De verrassende groepsdynamiek, het delen van lief en leed en de gesprekken over echt belangrijke dingen hadden vanaf dag één een grote indruk op me gemaakt. Ik voelde me gelijkwaardig in de groep. Het echt contact maken met de ander, het luisteren naar metaforische verhalen, maar vooral het doen in plaats van bedenken waren elementen in de opleiding die ik erg fijn heb gevonden. Mijn ogen werden opnieuw geopend. De lach en de traan heel dicht bij elkaar. Een andere werkelijkheid zo leek het.

Naarmate de opleiding vorderde begon ik te leren om door andere brillen te kijken, te ontdekken wat er in de diepte zat bij mezelf. Het kleine verlegen jongetje was er nog steeds maar ik vond het niet meer zo erg. Ik mocht weer mijn plaats innemen in de wereld, mezelf laten zien, weer leren spelen en plezier maken. Dit heeft me mijn zelfvertrouwen weer teruggegeven.

Zo heb ik mijn vader op een bijzondere manier kunnen toespreken. Hij werkte 12,5 jaar in mijn bedrijf, hoe uniek is dat! Het was in de kantine tijdens het kerstontbijt waar we met het voltallige personeel aanwezig waren. Ik stond daar niet als directeur maar als zoon die trots was op z’n vader. Ik kon m’n hart laten spreken en bedankte hem met een liefdevolle omhelzing voor wie hij altijd was geweest, mijn voorbeeld van wie ik zoveel heb meegekregen. Zonder ITIP had ik niet gedurfd om mij op deze manier te laten zien. Het was voor mij een ommekeer van angst naar liefde.

Voor iedereen die weer wil leven en werken vanuit het hart kan ik de ITIP Opleiding van harte aanbevelen. Het bewust maken van je eigen patronen zijn zo waardevol voor mij geweest, dat ik oprecht kan zeggen dat ik anders in het leven ben gaan staan. De opleiding is slechts een tussenstation waar je tot bezinning komt. De reis daarna gaat er anders uitzien. Het heeft mijn ogen geopend en ik ben daardoor anders in de spiegel gaan kijken. Meestal met mildheid maar soms ook met focus en scherpte. En wat je in je hart bewaart raak je nooit meer kwijt.