Ik had mijn baan bij de jongerenorganisatie opgezegd. Ik zat niet lekker op mijn plek en was eigenlijk overspannen. Binnen die baan had ik geen ruimte om iets anders te doen. Een collega had me eerder al eens het ITIP aangeraden. Maar ik had er op dat moment absoluut geen ruimte voor in mijn hoofd. En toen kwam het weer bij me op toen ik mijn baan opzei. Dit traject leek me een goede manier om een pas op de plaats te maken en te vertragen. En de neiging te onderdrukken meteen weer in een vergelijkbare functie te stappen. Ik dacht dan sta ik over twee jaar weer op hetzelfde punt.

Je wordt in dit traject met jezelf geconfronteerd, je gaat echt met jezelf aan de slag. Dat moet je wel willen anders gebeurt er ook niks. Het traject kijkt breder dan alleen werk, dat sprak me aan. Ik wilde echt herijken en kijken naar wie ik ben en welke plek werk in mijn leven moet krijgen. Een bekend patroon is dat ik me vol overgave ergens instort en dan opbrand. En dan ben ik weer toe aan iets nieuws. Ik wilde ontspannen in mijn werk leren staan. Met plezier naar mijn werk gaan en niet alleen hard sjouwen.

Mede ingegeven door dit traject ben ik parallel aan een illustratie opleiding begonnen. Dat heb ik 3 maanden gedaan. En ik ben nu de eerste stappen aan het zetten om mijn eigen onderneming als illustrator op te zetten. Om daar mijn werk van te maken. Ik ben druk met mijn website en portfolio bezig en ga over een paar maanden een vervolgopleiding doen. De ene dag denk ik: ‘Ja ik ga het doen!’ En de andere dag: ‘Hoezo denk ik dat dit haalbaar is?!’ Daar zit ik nu middenin. Het traject heeft me de ruimte gegeven om deze wensen serieus te nemen en ook echt te gaan doen. Ik heb nu een tussenweg bedacht dat ik twee dagen in de week in loondienst werk en de rest van de tijd voor mezelf opstart. Dan heb ik de tijd en ruimte om te ontwikkelen. Er is ook nog een droom om mensen te gaan begeleiden, vooral jongeren. Maar nu eerst dit. Stap voor stap.