Het was niet één moment waarop ik heb gedacht: ik ga een opleiding bij het ITIP doen. Dat ik er uiteindelijk toch terecht ben gekomen is meer een optelsom van toevalligheden. Althans, zo zou je het kunnen zien. Ik ervaar het echter anders. Op mijn werk als afdelingsmanager bij een middelgrote gemeente had ik het erg naar mijn zin. En toch… Mijn fascinatie voor mensen en hun gedrag kon ik soms wel combineren met mijn functie maar voor mij was dat niet genoeg. Ik wilde vooral ook leren hoe ik zelf in dat contact opereerde. Tijdens mijn intakegesprek met iemand van ITIP besprak ik een casus van mijn werk. Een casus waarin ik mij gevangen voelde. ‘Waarom geef je die opdracht niet terug?’. Ik viel helemaal stil. Er ging van alles door mij heen. Waarom werk ik zo hard, waarom ploeter ik maar door, waarom denk ik dat loyaliteit zo belangrijk is, hoe vrij ben ik eigenlijk? Stoppen met iets dat mij gevraagd was om te doen, was een breuk met hoe ik in het verleden met dit soort dilemma’s om ging. En het was in die situatie – achteraf bezien – het beste wat ik had kunnen doen. Mijn jaren aan het ITIP waren indrukwekkend, ontroerend en vooral helend. Ik ontdekte mijzelf en dan vooral dat deel waar ik tot dan toe weinig mee had gedaan. Mijn Molukse afkomst was eerder iets om door hard werken te compenseren dan iets om te laten zien. Dat ik daarmee een deel van mij niet inzette, heb ik ervaren in de opleiding. Uiteindelijk ben ik gestopt met mijn werk en ben ik voor het eerst van mijn leven in Indonesië geweest. Al bij de tussenlanding op Jakarta overviel mij een groot gevoel van thuiskomen. Een diepe ontspanning en een enorme rust en vrijheid kwamen over mij, daar in die chaotische drukte van de vertrekhal. Ik vond het tevens nogal confronterend om vast te stellen dat ik dat gevoel blijkbaar nooit eerder in Nederland had gehad. Alles viel op z’n plek. Mijn reis die begon bij het ITIP en die via Bali ging naar waar ik nu sta. Dat is voor mij geen toeval. Dat is zoals ik het doe en wat ik hier ook heb te doen. Net zoals ik nu eindelijk de moed heb verzameld om gewoon uit te komen voor wat ik het liefste wilde worden: juf. Inmiddels loop ik stage en sta ik elke week voor de klas. Weer werk ik hard om op mijn leeftijd alsnog deze kans te grijpen, maar dit harde werken is anders dan ik hiervoor deed. Dit is passie, beleving, bezieling.
Of ik iemand zou aanraden een opleiding aan het ITIP te volgen? Dat kan iemand zelf het beste bepalen. Als je volgt wat er binnen in je is, ontvouwt het pad zich vanzelf. Het enige dat je daarvoor nodig hebt, is moed om daarop te durven vertrouwen. En te beseffen dat de leerling de meester ontmoet als hij – de leerling – er aan toe is. Of de juf natuurlijk .