“Je bent tandarts en je hebt de driejarige opleiding gevolgd, een combinatie die niet vaak voorkomt en daardoor wellicht interessant is voor anderen om te horen wat jouw ervaringen met het ITIP zijn?” was de intro voor dit stuk…En inderdaad, ik ben geen collega’s tegengekomen. Wel mezelf. En dat, in de loop van de drie jaar dat ik de opleiding gedaan heb, heeft me inderdaad zowel op het professionele als persoonlijke vlak geholpen om anders in het leven te staan dan daarvoor. In het persoonlijk vlak was ik onduidelijk naar anderen, vond het moeilijk keuzes te maken en begreep anderen niet altijd. Ik kon mezelf goed verbergen. En om dat bloot te geven: wat was dat spannend, maar tegelijkertijd bevrijdend om te merken dat spannend iets is dat je zelf maakt en dat anderen (lees: mede ITIPers) je kunnen helpen daarvan los te komen. Het leverde me zoveel meer inzicht in mezelf op. En rust. Onvermoede dieptes werden ontdekt en kregen de mogelijkheid eens naar buiten te treden: en eenmaal losgemaakt, is het een doos van Pandora die niet meer dicht wel: je kunt er niet meer omheen dat jij dat ook bent….En acceptatie van de mens die je bent, en daarmee ook van de ander, die ook maar een mens is.
Zo ook in het professionele vlak: ik houd van mijn vak, en daarbij juist van de omgang met mensen, hoewel ik grotendeels ga voor het technisch top presteren; en hoewel ik al op een prettige en persoonlijke manier met mijn patienten omging, is er een verrijking opgetreden die ik anders niet had bereikt. Mijn zelfinzicht heeft me doen besluiten ook in mijn vak keuzes te maken en buiten gebaande paden te gaan waardoor ik nu, een aantal jaren later, gespecialiseerd ben en het gevoel heb goed werk te leveren waarmee ik en mezelf en patienten een dienst bewijs. Ik zou iedereen het plezier in zijn werk gunnen dat ik heb, en ik zie dat het ITIP hier een belangrijke rol bij heeft gespeeld: mijn essentie is bovengekomen en durf ik te laten zien. En met plezier ontmoet ik nog regelmatig jaargenoten van het ITIP, in intervisie, om met hen bij de les te blijven. Dat helpt, en is naast lerend ook nog liefdevol: je kent elkaar, door en door. Waardoor de invulling die mijn leven heeft gekregen door het ITIP regelmatig benadrukt wordt. Tevreden, ben ik dan. En ga ik weer blij van zin aan de slag. Volgende patiënt! 😉