Ik stond voor de spiegel en zag mezelf. Ineens trof mij de gedachte: ‘Ik wil niet zo worden als mijn vader. Zo zwijgzaam, zo moeilijk om contact mee te krijgen. Het zal toch niet zo zijn dat ik pas ga praten over wat er in me omgaat als ik tachtig ben?’ In diezelfde tijd vertelde mijn vriend Jan over het ITIP. Hij was daar net aan de Opleiding begonnen. Ik hoorde hem zo enthousiast vertellen en dacht: waar heeft hij het over? Tegelijkertijd was er ook iets waar ik geen naam aan kon geven, maar wat me wel aantrok in wat hij vertelde. En ik zag hoeveel het hem en zijn vrouw bracht. Mijn vraag werd me duidelijk: stap ik in de schoenen van mijn vader of niet? Ik was mezelf ook wel een beetje zat. Ik wilde mijn gelijkhebberige, scherpe kanten aanpakken, mijn neiging te blijven hangen in dat de dingen moeten gaan zoals ik het wil. Ik zag dat niemand, inclusief mezelf, daar gelukkig van werd.

De eerste keer dat ik naar De Poort reed waar de opleiding wordt gegeven, dacht ik: ‘Mijn God, wat gaat er gebeuren?’ Al tijdens het eerste blok voelde ik: ‘Ik weet niet wat dit me gaat brengen, maar hier zit ik goed.’ Het was alsof ik thuiskwam. Er is geen gêne. Je spreekt met elkaar over wat er echt in je omgaat en niet wat je behoort te zeggen. Ik hoorde het nieuws dat ik kanker had tijdens een blok. Ik durfde niet naar huis. Wat ik zo bijzonder vond was dat niemand van de begeleiders toen een beslissing voor mij nam. Ze bleven bij me maar lieten mij zelf kiezen. Een paar uur later was het me duidelijk, ik moest naar mijn vrouw. Toen ben ik naar huis gegaan. In de tijd erna heb ik een soort stille aandacht ervaren. Toen ik er tijdens de intensive weer was, kon ik aan allerlei kleine dingen merken dat het hele team op de hoogte was van wat er met mij gebeurd was. Ze waren zo gefocust, zo geconcentreerd en tegelijk op afstand. Ze raakten precies die dingen aan waaruit bleek dat ze er met hun hele aandacht bij waren. Ze wisten van het overlijden van mijn vriend Jan, die mij op het spoor van het ITIP zette en van de ziekte van mijn vader, die kort daarna overleed. Het ITIP is zo tot steun geweest in die tijd. Pure hulp.

De opleidingen bij het ITIP hebben me veel opgeleverd. Het besef dat ik geen regie heb over wat me overkomt, maar dat ik altijd een keus heb hoe ik daarop wil reageren. En dat het iedere keer echt bij mij uitkomt, dat ik het begin van de beweging ben. Ik ben meer gaan uitreiken naar mensen. Ik ben minder betweterig geworden, pratend vanuit een toren. Ik ben van toeschouwer meer deelnemer geworden. Ik kan de twijfel beter toelaten en tegelijk rustig blijven. Dat hoor ik ook terug van mijn huidige collega’s. Ik ben milder geworden maar tegelijk krachtiger in wat ik werkelijk van waarde vind.