Ik zit achter mijn bureau en staar de tuin in. Het is een mooie zomerdag. Mijn energie heeft echter een absoluut dieptepunt bereikt. Loyaal aan van alles en nog wat. Maar ben ik daarin ook loyaal aan mezelf? Geen tijd nemen voor rouw, terwijl mijn vrouw en ik in een drietal jaar van de ene uitvaart naar het andere ziekenhuisbezoek hobbelen. Ook een eigen auto-ongeluk zorgt bij mij nog niet voor de benodigde vertraging. Gewoon een andere auto en karren weer. Er is toch ook geen tijd voor vermoeidheid! En ik wil toch een ander pad volgen? En meer genieten? En mag ik dat dan wel? Kan ik dat wel maken? Wie ben ìk eigenlijk in dat geheel? Het contact met mijn gevoel en de balans zijn zoek. Het is inmiddels een jaar geleden ook dat ik van ITIP hoorde en dacht: “Dat moet ik gaan doen!” En nog geen beweging. Nu besluit ik door te pakken. Ik ben nog net op tijd voor de intake en kort daarop start ik met de ITIP Opleiding.

Bij de start heb ik niet echt een idee wat me te wachten staat en wat dit traject me zal gaan brengen. Als wens neem ik mee weer in balans te komen. Om mezelf minder afhankelijk te stellen van mijn omgeving: van “gaat het goed met jou dan gaat het goed met mij” naar “ik mag er ook zijn, precies zoals ik ben”. Een mond vol en de eerste blokken maakten duidelijk dat er best nog een weg te gaan was. Elke bijeenkomst voelde daarbij steeds weer als thuiskomen na een lange reis en zoektocht; echt een warme jas. In het ervaringsgericht en lichaamsgericht werken leerde ik ook veel, vooral over mezelf en mijn houding ten opzichte van de wereld.

Een belangrijk moment van contact maken, werd het opnieuw contact leggen met mijn ouders. In een tweejarige periode van geen communicatie leefde bij mij toch altijd de vraag: “hoe zou het gaan?” Uiteindelijk heb ik gebeld. Ik ervoer toen diepgaand hoe het is om door pijn, angst en verdriet heen met open hart contact aan te gaan. Ik voelde mijn eigen liefde en ik voelde hun liefde. Het was enorm intens en het gaf een enorme perspectiefwisseling; uit de slachtofferrol van “wat heb ik niet gekregen” en in mildheid naar mijn ouders kunnen kijken. Ik voelde – misschien wel voor het eerst van mijn leven door heel mijn lichaam – dat mijn ouders echt van me houden, dat ik welkom ben. En daarmee was het of ik definitief landde op deze aarde en in alle andere systemen waar ik deel van uitmaak. Dit was voor mij echt één van de rijkste ervaringen die ik had gedurende de opleiding.

Het ITIP werd voor mij het spreekwoordelijke laatste duwtje in de rug dat ik nodig had naar “leven en werken vanuit bezieling en vertrouwen”. Hoewel ik dat bij aanvang niet zo noemde. Het werd een prachtige reis en het was daarin fijn om gedurende een langere periode mensen om me heen te hebben die even meeliepen in mijn ontwikkeling, net zoals ik meeliep in hun ontwikkeling. Dat ik daarin kwetsbaar mocht zijn, imperfect, onzeker en verlegen soms. Mocht stuntelen ook, zonder oordeel, op zoek naar mijn eigen eigenheid. Waarbij ik ook merkte dan toen ik imperfectie kon gaan toelaten mezelf ook toestond in het gaan te vallen en weer op te staan. Kortom, te leren in de ervaring.

Ja, het waren hele mooie jaren die ik de rest van mijn leven meedraag en iedereen die zoekende is in zijn of haar ontwikkeling ook van harte gun om te ervaren. Is de reis dan nu ten einde? Nee, zeker niet. Hij is zelfs net begonnen.