Er gebeurden een aantal nare dingen in mijn leven. Een vervelende ontslagprocedure, problemen met mijn relatie en mijn ouderlijk huis dat afbrandde. Dingen die mij raakten. Ik wilde dit niet zomaar naast me neer leggen. Wat ik zo fijn vond aan het ITIP, is dat je vanuit een heel breed spectrum allerlei handreikingen krijgt voor persoonlijke reflectie. Dat vind ik hun kracht.

Van de introductie uit de Opleiding van Bas Klinkhamer weet ik nog goed, wat pas later bij me indaalde, dat je leert studeren. Daarmee bedoel ik te zeggen, niet letterlijk studeren, maar dat je leert op verschillende manieren jezelf te ontwikkelen en op het spirituele pad verder te brengen. ITIP heeft mij getriggerd, nieuwsgierig te zijn, en ook na de Opleiding te kijken wat mij helpt om te blijven studeren en te reflecteren op het leven. Dit laat me niet meer los. Het is een levenswijze.

Wat ik steeds meer waardeer is de “methodeloosheid”. Het is niet zo dat ITIP is gebaseerd op Zen Boeddhisme, het Hindoeïsme, het Jodendom, het Christendom, Sjamanisme of welke traditie dan ook. Dat doen ze heel bewust niet. Er is een spirituele laag binnen het ITIP uit diverse tradities en het is aan jou om je persoonlijke invulling daaraan te geven. Aansluitend hierop is het heel fijn dat het ITIP niet afhankelijk is van één goeroe of leraar, maar dat er een breed pallet is aan goede begeleiders.

Ik leef meer in het moment. Dat is het allerbelangrijkste verschil. Ik ben minder bezig met wat moet gebeuren, of wat hoort, of zou moeten zijn. Ik geniet nu veel meer van hoe het is. Ik ben meer ontspannen.