Ik voelde me direct gezien bij de intake. Ik wilde het coachvak leren, maar niet op de standaard puur cognitieve manier. In mijn keuze voor een opleiding onderscheidde het ITIP zich. Er werd op mij ingezoomd. Gekeken naar mijn behoeftes en mijn verwachtingen t.a.v. de opleiding. Ik voelde gelijk: dit klopt.

Ik werd geraakt door het instrument zijn voor een ander. Dat je dat niet kan zonder ook met jezelf aan de slag te gaan. Dat is wat ik zocht. Ik wilde mezelf ontwikkelen en een brede opleiding voor coaching doen. Niet alleen met het hoofd maar met heel mijn lijf.

Het belangrijkste resultaat is dat ik veel inzicht in mezelf heb gekregen. Ik dacht dat ik open was en mezelf liet zien; dat bleek toch anders. Bij Instrument voor hulp ontdekte ik dat ik mijn kwetsbaarheid nog reguleer en niet vrij ben. Dat ik wel een gevoelig mens ben, maar dan vooral voor de ander. Dat ik de ander niet zo snel bij mij laat komen. Ik leerde hoe ik me echt kwetsbaar op kan stellen en kan laten raken.

Het is echt een opleiding voor mensen die ergens vermoeden dat er meer is dan alleen het hoofd. Mensen die verlangen om vrijer te leven. Je wordt ook echt aan het werk gezet en je kunt niet ontsnappen. Je krijgt iets aangereikt en het volgende moment sta je ermee te oefenen, met jezelf en met de ander. De leerstof wordt gelijk omgezet in een ervaring. Geen getheoretiseer. Gewoon, zoals in het echte leven.