Voorafgaand aan mijn deelname aan Instrument voor Hulp was ik een tijd lang over mijn eigen grenzen gegaan. Ook had ik veel last van slapeloosheid. Bij het ITIP leerde ik stil te gaan zitten als het moeilijk wordt in plaats van dan heel hard te gaan werken. Toen ik één van de begeleiders in een lezing over slapeloosheid hoorde zeggen: “Er is iets gaande in de ziel, dat je wakker schudt” was dat voor mij een verademing.

In de opleiding heb ik geleerd dat ik geen coach hoef te worden, maar dat ik dat van nature al ben. Dat ik vooral mijn mens-zijn in te zetten heb. Ook was het waardevol om van mede-deelnemers terug te horen welke werking ik als coach heb. Dat heeft me bewust gemaakt van kwaliteiten die specifiek bij mij horen. Ik kan me sinds de opleiding beter overgeven. Ik vertrouw er bijvoorbeeld op, dat als het moment daar is, er wel in me opkomt wat nodig is. Dat heeft me een stuk lichtheid in mijn werk gebracht.

Wat me aanspreekt bij het ITIP, is dat de begeleiders zichzelf zijn en daarin ook open zijn over hun eigen kwetsbaarheid. Dat maakt het mogelijk om elkaar steeds op ooghoogte te ontmoeten. ITIP voelde voor mij als thuiskomen.