In het coachen de afgelopen jaren had ik steeds meer de behoefte te coachen vanuit wat er in me opkwam. Ik wenste dat ik daarin meer grond zou krijgen. Nu weet ik dat het goed is om van je intuïtie uit te durven gaan. Vanuit je eigen kracht en bagage die je al bij je hebt. Dat je niet één methode of maniertje leert, maakt ook dat ik graag Instrument voor hulp wilde doen.

Ik kan in het begeleiden steeds beter bij iemand aansluiten met datgene wat ik al in mijn rugzak heb. Ik voel meer bodem, kracht en overtuiging. Ik leer dat het denken, voelen en het doen, op verschillende momenten aandacht vraagt. Daar kan ik op inspelen. Dit heb ik zelf ook doorleefd en weet daardoor hoe ik moet reageren. Dat maakt het zo mooi.

Mijn man zei laatst met een glimlach: “het is heel mooi om te zien, maar ik moet soms wel een beetje wennen aan jouw nieuwe ‘ik’ ”. Minder stoer ben ik aan het doen. Ik stel me kwetsbaarder op en ook vaker zeg ik dat ik het niet weet. Het is goed dat dit gebeurt. Want het was altijd: Oké, dit is niet fijn, mag even misschien, maar dan ook gelijk weer door. Veel doen en veel aanpakken, niet zeuren. Nu spreek ik meer uit over wat ik wil en wat niet. Waar ik voorheen nog wel eens zweeg, zeg ik nu wel wat ik ervan vind en wat ik fijn vind. Dat is echt anders.