Drie jaar geleden ging het cateringbedrijf waarvoor ik werkte failliet. Ik werkte al lang in de catering. Het was niet het werk van mijn leven, maar het ging goed en het was wel gemakkelijk. Achteraf bezien klopte het ook wel: ik had in mijn privéleven zoveel aan mijn hoofd met een relatie die uiteindelijk in een scheiding uitliep, dat ik ook geen ruimte had voor nieuwe avonturen in mijn werk. De scheiding, en later het faillissement van het bedrijf waarvoor ik werkte, heeft mij teruggebracht op mijn eigen weg. Ik leefde vooral vanuit mijn hoofd en deed erg mijn best. Had het gevoel mij te moeten verantwoorden, en wist niet meer goed wat ik zelf wilde of wat bij mij paste. Na het faillissement heb ik twee en een half jaar niet gewerkt. Het was heerlijk. Ik kon tot mijzelf komen. Gedurende de tijd dat ik niet werkte benaderde het UWV mij met de mogelijkheid een re-integratietraject te gaan doen. Ik mocht zelf kiezen bij wie. Ik ben daar graag op ingegaan. Ik wilde voeling krijgen met waar ik goed in ben, wat ik graag doe, wat werk is dat mij past. Via het internet kwam ik zo terecht bij begeleider Gert Stegeman van het ITIP. Ik was meteen getroffen door de visie, waarbij het niet direct gaat om zo snel mogelijk werk te vinden, maar vooral stil gestaan wordt bij wie je bent en wat nu werkelijk bij je past.

Ik heb de gesprekken met Gert als heel bijzonder en waardevol ervaren. Toen ik er aan begon dacht ik wel: ‘We moeten het toch over werk en solliciteren hebben, o jee, we hebben het weer niet over werk gehad.‘ Maar dat bleek vanzelf te komen, zonder dat ik er moeite voor hoefde te doen. Hij gaf mij steeds zijn vertrouwen. Wat ik vooral ervoer in de gesprekken was een gevoel van ruimte. Ik kreeg ruimte om dingen uit het verleden op te ruimen en er gewoon te zijn. In het verleden had ik vaak het gevoel dat ik iets extra’s moest doen om het contact met mensen te maken en de relatie goed te houden. Langzaam drong het tot mij door dat ook dat niet hoefde. Dat kwam niet alleen door wat Gert zei, maar juist ook door hoe hij zelf was, zo helemaal zichzelf. Hij liet zich zelf ook raken en zien als mens. Toch bleef hij ook stevig in zijn schoenen staan, en gaf mij rake dingen terug, recht vanuit zijn hart. Soms denk ik, meer kan je niet doen als mens. Aan mensen die op de drempel staan van het traject zou ik willen zeggen: doe het vooral. Als je twijfelt: onderzoek dat dan. Als je een praktisch traject zoekt met een vast stappenplan en een sollicitatietraining, moet je niet bij het ITIP zijn. Het vraagt van je dat je het diepe in durft te duiken, het onbekende durft te onderzoeken zonder vooropgezette structuur. Toch is het niet structuur- of doelloos. Je krijgt een helder zicht op wat voor jou echt passend is, waar je je goed en gelukkig bij voelt. Het houvast in dit proces kreeg ik doordat ik contact maakte met mijn ellende en emoties. Daardoor ontstond – wonderlijk genoeg – juist ruimte, waarin iets nieuws kon ontstaan. Ook was er houvast door de manier waarop Gert werkte: hoe hij was als persoon, hoe hij omging met mij en zichzelf. Hij liet zien: je hoeft niet te vechten, je hebt al werking door wie je bent. Ik ben een dankbaar mens.