Totaal onverwacht kreeg ik vorig jaar te horen dat mijn werk naar het buitenland zou worden overgeheveld en dat ik daardoor per 1 januari zonder werk zou zijn.
Na 32 jaar werken – waarvan 25 jaar bij deze werkgever – kwam dit hard aan.
Ik moest toen gaan schakelen en begon mezelf af te vragen: wil ik dit werk nog wel doen?
Via Google kwam ik terecht bij een van de begeleiders van het ITIP. Wat me aansprak, bij hem en bij het ITIP waaraan hij verbonden is, was het heel persoonlijke. Het zoeken naar jezelf en naar wat je werkelijk wilt. Op zijn aanraden besloot ik deel te nemen aan het traject Bezieling in je loopbaan.

Ik heb geleerd om de wereld vanuit de ratio te benaderen, aan mijn gevoelsleven had ik nooit aandacht besteed. Ik zag op tegen de eerste dag van het traject. Ik had een vermoeden hoe het zou gaan lopen en ja hoor, het ging meteen van start met ‘rust in jezelf’. Een aantal mensen trok de schoenen al uit. Waar ben ik aan begonnen, dacht ik. Vervolgens kwam de gedachte: laat maar komen, ik wil immers een hoop dingen opgelost hebben aan het eind van dit traject. Ik heb alles op alles gezet om meer inzicht te krijgen in wie ik ben, wat ik eigenlijk voel en wat ik daarmee kan. Het heeft me moeite gekost, maar ik heb me opengesteld.

Aan het eind van de eerste dag realiseerde ik me, dit is heel is anders dan dat ik gewend ben: het levert meteen meer rust op in mezelf én het vertrouwen dat ik vanuit die rust de weg vind om mijn problemen op te lossen. Toen dacht ik: hier zit ik goed. Naarmate het traject vorderde, vond ik het steeds makkelijker om de dingen te zeggen die ik dacht. Waar ik de eerste dag als laatste mijn zegje deed, was ik de vierde dag een van de eersten. Het gaf me een gevoel van: kom maar op, ik weet wat ik wil, ik kan gewoon zeggen hoe ik erover denk. Dat was voor mij zo wonderbaarlijk. Ik stond soms versteld van wat ik zei, van dat ik wist wat ik wilde en wat ik het mooiste vond.

Mijn slotwoord tijdens de eindpresentatie was: “Leg de lat voor jezelf zo hoog, dat je er fluitend onderdoor kunt lopen.” Het moeten presteren werkt zo verlammend, dat zag ik ook bij andere deelnemers. Het brengt je in een positie dat je niet meer weet wat goed of slecht is. In het traject ben ik me er van bewust geworden dat er nog iets anders is dan die lat: mijn antenne voor signalen van buitenaf én vanuit mijzelf. Die geven me meer informatie over de richting die ik moet gaan. Dat ligt buiten het mij vertrouwde tastbare gebied. Ik zou het intuïtie noemen, het gevoel dat ik goed zit. Ik kijk er nog steeds met verwondering naar.

Tijdens het traject werd mij duidelijk dat ik kennis wil overdragen aan een jongere generatie. ‘Lesgeven of anderen helpen’ is de kern. Op dat moment kwam mijn werkgever met een voorstel om werk te gaan doen dat daar precies bij aansloot. Wonderbaarlijk. De toekomst bij mijn werkgever blijft onzeker, maar met die onzekerheid ga ik nu heel anders om. De chaos in mijn hoofd is weg. Ik heb de rust terug en vanuit die rust heb ik alles beter onder controle. Het traject heeft me vertrouwen gegeven. Ik ben het ITIP daar heel dankbaar voor.