Voordat ik me inschreef voor de ITIP Opleiding had ik nog wel even zoiets van “moet ik dit op mijn leeftijd nog gaan doen, heb ik dat wel nodig?” Tijdens de opleiding sloeg dit echter al gauw om in een soort positieve jaloersheid op mensen die hier op jonge leeftijd al aan beginnen.

De ITIP opleiding heeft mij geholpen om te reflecteren op mijn loopbaan. Welk proces ik heb doorgemaakt. Welke fouten ik heb gemaakt. Waarom ik in sommige situaties heb gereageerd zoals ik heb gereageerd. Een belangrijk besef dat hieruit naar voren kwam was, dat ik te weinig op mijn innerlijke kompas heb vertrouwd, dat ik me te veel op de omgeving heb gericht en ook waarom ik dat zo gedaan heb. Beter afstemmen op mijn eigen kompas, vraagt van mij dat ik een stukje controle loslaat en me open stel. Dit levert mij nu hele andere, waardevolle ervaringen op.

Ik ben me bewuster geworden van hoe ik zelf in het leven sta en herken dingen ook eerder bij mezelf. Zo had ik vroeger de neiging om negatieve aspecten van mezelf weg te stoppen, terwijl ik nu accepteer dat die kant er nou eenmaal ook is. Ik weet nu ook beter hoe ik die aspecten in mezelf kan aankijken. Soms gaat dat heel letterlijk. In een oefening die ging over mensen waar je je vreselijk aan irriteert kwam ik bijvoorbeeld met een schok tot de conclusie: “Oei, dat ben ik zelf”. Confronterend dat wel, maar vooral bijzonder leerzaam. Mijn vrouw, die ook de ITIP opleiding heeft gedaan, zei het eigenlijk het mooiste: “Ik zie mijn schaduw, dus er is zon!”

Ik heb de ITIP Opleiding ervaren als een groot cadeau aan mezelf en zou het iedereen aanraden die zoekende is en behoefte heeft aan een nieuwe richting.