door Jan Olijve
Er bestaat een Hollandse uitdrukking: “Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan”. Die tijd van gaan, doet zich ook voor in je baan. Als consequentie van een loopbaanstap of van pensionering. Dat zie je aankomen. Er kan ook sprake zijn van een gedwongen, soms plotseling “gaan”, bijvoorbeeld door ziekte of ontslag. Meestal, als je later daarop terugkijkt, ontdek je dat er al langere tijd signalen waren. Maar dat je ze niet opgemerkt hebt of soms zelfs bewust hebt genegeerd.
Ik ken die signalen ook. Bijvoorbeeld in de vorm van fysieke verschijnselen. In een periode met lange werkdagen en veel kilometers werd het mij in het bedrijfsrestaurant letterlijk zwart voor ogen. Mijn enige gedachte: “gewoon dooreten, zorg dat ze het niet merken.” Schokkend, vind ik nu. Signalen waren ook subtieler: irritaties, geen zin in werk, negatief praten over het werk, fouten. Steeds meer tijd verblijven in mijn werkkamer achter de computer, waardoor ik het contact met mijn afdelingsgenoten verloor. Ik verstopte me. En sprak mijzelf moed in met het idee dat ik “gewoon” even een lastige periode door moest. Totdat een collega aan mij vroeg: “Jan, waar ben je?” Toen besefte ik dat ik mijn situatie niet langer verborgen kon houden en dat ik een stap te zetten had.
Mijn buik wist allang dat het tijd was om te gaan, mijn hoofd wilde er tot dat moment niet aan. Als ik één ding geleerd heb, dan is het dat mijn buik de juiste tijd aangaf. Hoewel ik het nog altijd lastig vind om mijn buiktijd serieus te nemen.
Dag Jan, ja ja die buik. Mooi dat je collega je er zo bij trok.. Ik vroeg me wel af wat nou de concrete stap was die je gezet hebt naar aanleiding van dat moment. En hoe het nu is. Ik snap dat het om je buikgevoel ging, maar dat krijgt nog meer betekenis als je er consequenties aan verbind. Eigenlijk ben ik dus nieuwsgierig naar hoe het je vergaan is…
Vriendelijke groet,
Denise Hulst
Beste Jan,
Ook voor mij is dit heel herkenbaar. Het lastige hiervan vind ik om te luisteren naar mijn lijf en te onderscheiden of de signalen aangeven dat het tijd is om te gaan of dat er juist werk aan de winkel is voor mij om iets wat mij niet zint aan te gaan. Wat mij dan echt bezig kan houden is wat heeft het me nu te vertellen. Wat staat mij hier te doen.Ik vind dat zo’n worsteling, want mijn eerste neiging is om te denken dat het tijd is om weg te gaan. Maar wat laat ik daarmee liggen waar ik toch mee moet leren dealen? En hoever ga ik hiermee om mezelf iedere keer weer aan te kijken wat ik hier in te doen heb? Waar ligt de grens om uiteindelijk toch afscheid te nemen?
Is zo’n proces herkenbaar voor jou?
Hartelijke groet,
Pauline Mensen
Beste Pauilne,
Ik krijg wel beelden bij dat wat jij schrijft. Ik kan alleen voor mijzelf spreken. Voor mij ging het er uiteindelijk over dat ik geen verbinding meer had met het werk dat ik deed. Ik heb er een aantal jaren over gedaan omdat te herkennen en te erkennen. Daarvoor zocht ik mijn unheimisch gevoel vooral in het niet competent zijn op een aantal gebieden of bij wat anderen deden of nalieten. Zoals het niet echt handig, soepel zijn in de contacten met mijn medewerkers. Achteraf bezien denk ik dat die onhandigheid extra de kop op stak omdat ik met mijn hart al niet meer vol bij mijn werk was. Immers, onder stress worden veel dingen duidelijker zichtbaar.
Een signaal geeft, tenminste dat denk ik, hoe dan ook aan dat er werk aan de winkel is. Het eerste werk daarbij is onderzoek. Een vraag die je jezelf zou kunnen stellen (en dan pak ik even mijn eigen situatie) “stel dat ik wel soepel met mijn collega’s om zou kunnen gaan, zou ik dan wel geïnspireerd zijn in en door mijn werk?”. Voor mij is dat antwoord duidelijk. Nee. Het was tijd om te gaan.
Tegelijkertijd was en is er nog steeds ook werk aan de winkel in mijn onhandigheid in contacten. Dat ben ik ook vol aangegaan. Via training en coaching en vooral door vele jaren ITIP.
Er is hierin wel een verschil met de eerste trainingen bij Rabo. Toen was mijn motivatie om mijn onhandigheid te verbloemen. Nu omdat ik zie dat ik daardoor beter kan bijdragen aan dat wat mij lief is.
Waar ligt de grens? Ik weet het niet. Ik kan alleen zeggen waar die bij mij lag. En dat was bij het besef dat als ik zo door zou gaan, het met mij wel eens net zo zou kunnen aflopen als met mijn vader. Burn-out, hartaanval en vroegtijdig arbeidsongeschikt.
Hartelijke groet,
Jan Olijve