Door Ellen van Damme
Lang geleden had ik een droom waarin ik met mijn man en kinderen op de tram stond te wachten. Hij stapte in toen de tram kwam en liet mij staan met kinderen en tassen. Ik viel flauw op het perron. Daar was ik goed in: in flauwvallen. Niet letterlijk maar wel in ”laat maar zitten, het niet aangaan, afhaken”. Of lekker even flink mopperen en hem dan de rug toedraaien. Leuk he zo’n droom: hij vertrekt met de tram en laat mij staan. Hij is dader, ik slachtoffer. Mooie rolverdeling.
Lange tijd was het ook tamelijk handig, hem van alles te verwijten terwijl ik toch zo mijn best deed…. En het was ook absoluut waar dat mijn man wel wat zaken anders mocht aanpakken in onze relatie en ons gezin. Maar hetzelfde gold voor mij. Ook ik had het een en ander aan te pakken.
Het was het begin van aan de slag gaan met onze verhouding om te zorgen dat we ophielden met ieder ons eigen ding te doen, ons te ergeren aan elkaar, te verwijten. In plaats daarvan uit te gaan spreken hoe je het zou wensen, stevig te worden. Maar ook zacht, weer samen en intiemer. Het heeft veel tijd in beslag genomen en hulp van buiten af, onder andere een groep voor liefdesrelaties.
En nu begeleid ik dan al weer voor de zevende keer dit voorjaar een groep speciaal voor (echt)paren. Omdat ik alles wat daarin plaatsvindt zo goed ken, ik er zelf steeds weer van leer en zo ontzettend blij ben als de liefde tussen mensen weer gaat stromen. En omdat in een groep de werking zo groot is. Door het samen met anderen zijn maar ook omdat we zo makkelijk voorbij het spreken met het ervaren kunnen werken. Zowel in het contact samen als in je zelf.
Het is een spannende groep om aan deel te nemen omdat je niet alleen uitkomt voor wat jou bezighoudt in je leven (wat op zich al spannend genoeg is) maar vooral hoe jij je voelt in de relatie tot je geliefde. En die geliefde die is er niet alleen voor jou. Nee, die is er ook met eigen wensen, verlangens en kritiek. Kortom het vraagt een extra dosis vertrouwen in je zelf en in de andere groepsleden. Zo open en bloot zijn is een spannend en intiem gebeuren.
En de herkenning is zo groot. Daarin zijn wij als geliefden toch vaak hetzelfde. Ik herinner me een man die zijn vrouw verweet dat ze te weinig speels was, te weinig spannend. Ik liet hem dit tegen haar uitspreken. Daarin realiseerde hij zich dat hij zelf precies hetzelfde deed. Ook hij liet zijn levenslust niet zien tegenover haar. En zoiets vergelijkbaars blijken we dan allemaal te kennen. Hoe je de ander verwijt wat je zelf ook doet, of nalaat. Net in een iets andere vorm meestal. Het is zo behulpzaam dit bij anderen te zien en je te laten raken door de herkenning.
Een vrouw uit een vorige groep zei: “Ik heb geleerd de ander te leren accepteren zoals die ander is, daar van te houden. Zonder dat ik opgeef dat er ook verandering mogelijk is.” Dat is een prachtig uitgangspunt en een mooie samenvatting van de gedachte waaruit we werken.
